Depressiegala

Bij iedere ziekte hoort een feestje. Voor borstkanker prikken we een roze strikje op de tiet, voor prostaatkanker laten we de snor een maand staan, voor de aan honger en aids stervende kinderen in Afrika trekken we een galajurk aan en prikken een vorkje. Want we zijn zo begaan met leed.

Maandag 16 januari is er weer zo’n feestje: Het Depressiegala. Want depressie moet bespreekbaar gemaakt worden. Een depressief persoon (met wie het nu godzijdank weer goed gaat uiteraard) vertelt een verhaal waarbij even zachtjes gesnikt en begripvol geknikt mag worden in een programma vol zang dans en vermaak. Het moet allemaal niet té depressief worden natuurlijk, het is wel een gala

Welvaartsziekte
Dit verzin ik niet zelf maar is opgetekend uit de mond van presentatrice Anita Witzier, die depressie tussen neus en lippen door ook maar even ‘één van de welvaartsziekten noemt’. Alsof depressie een verschijnsel is van de zieke kinderen van de twintigste eeuw die uit verveling en een overvloed aan keuzes en stress depressief worden. Mensen die zich in eerdere eeuwen ophingen, depressief geworden van de armoede worden voor het gemak even niet meegerekend. Net zo goed als de mensen die door de eeuwen heen geboren werden met een aanleg voor depressiviteit. Welvaartsziekte… Net zo dom en gevaarlijk als mensen die beweren dat alles ‘tussen de oren’ zit of dat als je maar goed en gezond eet al je zorgen voorbij zijn.

Depressie wordt pas bespreekbaar als we niet zo stupide zijn het af te doen als een welvaartziekte. Als Edith Schippers (één van de artiesten op het gala) erop toe zou zien dat mensen niet verstrikt raken in een brij van ingewikkelde zorgverzekeringen en (peperdure) aanvullende verzekeringen maar gewoon recht kunnen doen gelden op psychologische en psychiatrische hulp. Depressie wordt pas bespreekbaar als we zonder zang, dans en vermaak aanvaarden dat er mensen zijn die soms (of vaak, of altijd) kortsluiting in hun hoofd hebben. Dat die kortsluiting niet besmettelijk is en pas gevaarlijk wordt als we mensen aan hun lot overlaten en over straat laten zwerven.

Kopje onder
Als je een écht Depressiegala zou willen houden laat je mensen niet voor 200 euro per couvert dineren om het zogenaamd bespreekbaar te maken. Of omlijst je de pijn van depressie met een grap en een gitaarsolo. Bij een écht Depressiegala zou je een willekeurige bezoeker ineens, onverwacht, terwijl hij zit te lachen, bij zijn nek moeten grijpen en met z’n kop onder water moeten duwen. Want zo maak je het invoelbaar. Daarna mogen ze de 200 euro die bespaard is op het driegangen diner aan iemand geven die door depressiviteit in een stapelbed bij het Leger des Heils is beland.

Welvaartsziekte…

Van mij mag het Depressiegala daaronder gerangschikt worden.

rebecca[at]aichaqandisha.nl