Nu de een na de andere sociaal en intellectueel uitgedaagde de politiek in wil en het bonte circus van mislukte journalisten, uit hun voegen gegroeide aspirant-nazi’s en elitaire anti-elitisten steeds grotesker vormen aanneemt, moet ik aan die ene keer denken dat ik voor de politiek werd gevraagd.
Ja, lach maar onbedaarlijk, maar jaren geleden vroeg iemand die ik bewonderde me voor de partij. Het doet er niet toe wie het was en voor welke partij, maar ik werd gevraagd en ik vond het een groot compliment. Maar ik twijfelde. Uiteraard, wil ik daaraan toevoegen. De politiek is niet zomaar iets, het voelde meteen alsof twee handen mijn keel dichtknepen. Los van de wetenschap dat het in mijn geval veel hoon en aanvallen zou hebben opgeleverd.
Niet dat ik me daardoor liet of laat leiden. Dus uit respect voor de uitnodiging ging ik het gesprek aan en werd ik zelfs enthousiast onthaald. De deur naar de politiek stond open, ik hoefde alleen nog maar ja te zeggen.
Afbraak rechtstaat
Nou, nee dus. Het vooruitzicht van financiële zekerheid en een (toen nog) respectabele baan, wogen niet op tegen de vrijheid die ik in zou moeten leveren. Ik had helemaal geen zin om met de partijtong te praten en nog minder om iedere keer als ik mijn eerlijke mening gaf daarvoor excuses te maken, omdat het niet strookte met de partijlijn. De giftige slangenkuil die de politiek heet, is geschikt voor intriganten, leugenaars en manipulators, niet voor idealisten met principes en het hart op de tong.
Politiek zag ik overigens ooit als een manier om de wereld ten goede te verbeteren, maar inmiddels is het een speelveld geworden voor domme racisten en opportunisten die ook hun deel van de taart willen. Omdat ze denken dat ze er recht op hebben, niet omdat ze ideeën hebben die de mensen vooruit helpen. Of je moet de afbraak van de democratie en rechtstaat een goed idee vinden.
Mijn nee destijds voelde als een enorme opluchting en ik word iedere dag bevestigd in mijn gelijk. De zombies nemen het over.
info[at]aichaqandisha.nl