Ze zijn er altijd geweest. Onontkoombaar. Prominent. Vervelend hinderlijk wanneer ze in een strakke broek gepropt moesten worden of pontificaal naar achteren staken in een strakke jurk of rok.
Jarenlang wist ik niet beter of mijn billen waren te dik. Ze waren niet dun en plat zoals bij de meeste vrouwen om mij heen. Als ik mezelf in het voorbijgaan in een raam weerspiegeld zag, baalde ik van mijn bijzettafels en als mensen achter me liepen, werd ik ongemakkelijk omdat ze vast wel naar mijn billen zouden kijken en schrikken.
Dat was overigens nog in de tijd dat ik ik een S-je paste. Als ik daar nu aan terugdenk, snap ik niet wat me bezielde. Perfect ronde billen waren het. Maar ja, de norm was billoos en dus voelde ik me opgelaten.
Implantaten
Pas zo rond mijn dertigste ontdekte ik dat die billen een troef waren. Verschillende mannen waren er, uhm, gecharmeerd van. En, nééh, ik ben geen verzuurde feministe die niet lekker gevonden wil worden. Begeerd worden en onafhankelijk zijn sluiten elkaar niet uit.
Hier moest ik aan denken, omdat billen al een tijd helemaal hip zijn. Zo in dat vrouwen die minder bedeeld zijn implantaten overwegen, zoals Christina Milian las ik laatst in de volstrekt onbetrouwbare DailyMail waar ik toch elke dag een paar keer op moet kijken voor mijn foute-nieuws-quotum.
Eindelijk erkenning voor de zachte kussens die ik zolang heb afgewezen en die inmiddels aanweziger zijn dan ooit. Minder strak ook. Maar toch. Ze zijn niet meer mijn grootste zorg. Dat is mijn buik inmiddels. Misschien is het tijd dat romige buiken weer eens in raken.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Dikke billen”