Eerder deze week was er wat ophef -het zal eens niet- over een reportage van journalist Harald Doornbos waarin hij aantoonde dat je met gemak Syrische nep-papieren kunt kopen. Elke dag is er minstens drie keer ergens ophef over. Ophef is een soort alternatieve zuurstof geworden voor veel mensen. Een dag geen ophef is een dag niet geleefd. Een dag geen ophef is een verloren dag zonder zingeving. Ophef willen we. Iedere dag. Meermaals per dag lekker met zijn allen verontwaardigd zijn en klagen. Kláágen.
Maar terug naar die valse paspoorten. Dat je valse papieren kunt laten maken, leek me eerlijk gezegd geen nieuws, dat kan overal. Het belang ervan zat hem volgens Doornbos erin dat hij zo had aangetoond dat bijvoorbeeld Marokkaanse Syriëgangers of Palestijnen zich voor kunnen doen als Syriërs om asiel te krijgen in Europa.
Verblijfsstatus
Maar Marokkanen kunnen niet zomaar voor Syriërs doorgaan. Het dialect verschilt nogal. Zelfs aan Arabischtalige Marokkanen uit Marokko die in de Arabische media werken, kun je horen dat ze Marokkaans zijn. Marokkanen uit Nederland spreken vaak geen Arabisch en dus al helemaal niet het Syrische dialect. En gezien de pan-Arabische en internationale samenstelling van de verschillende groeperingen in Syrië en Irak is de kans dat die jongeren perfect Syrisch leren minimaal.
Ik heb het in het verleden wel een aantal keer meegemaakt dat mensen beweerden uit een ander land te komen, maar je hoorde het altijd meteen.
Voor Palestijnen speelt wat anders mee: zij hoeven zich helemaal niet voor te doen als Syriërs om een verblijfsstatus te krijgen. Palestijnen uit de vluchtelingenkampen zijn door de Verenigde Naties erkend als vluchtelingen en het gros van hen heeft een UNWRA-identiteitskaart. Ook Palestijnen uit bijvoorbeeld Gaza die om legitieme redenen vluchten, kunnen een verblijfsstatus krijgen.
Ik schreef het al eerder: het zijn heus niet allemaal engelen die vluchten. Er zullen rotzakken tussen zitten. Mensen die onaardig zijn. Dat is onvermijdelijk.
Bloeddorstige Arabier
Maar dat is dan gewoon omdat mensen soms (of eigenlijk vaak) eikels zijn. Of eikelinnen. Niet omdat ze in een God geloven die hun opdracht geeft andersgelovigen te doden of verkrachten. Die God bestaat niet. De islamitische God is net zo goed een god bij wie mensen te rade gaan voor troost, kracht, hoop. Een god bij wie ze uithuilen bij tegenslag en aan wie ze smekend vragen hun dierbaren te beschermen of hen te helpen bij de examens of een of andere kleine of grote taak te beslechten. Net zoals de christelijke Syriërs die ook vluchten en die dezelfde God aanhalen.
Het is allemaal niet zo ingewikkeld. Maar het racistische fabeltje van de bloeddorstige Arabier is inmiddels zo ver doorgeslagen dat technisch getalenteerde jongetjes van veertien opgepakt worden en hele stations afgezet worden vanwege zwartrijders. De gretig gevoede angst voor de moslim heeft een zieke samenleving gecreëerd die teert op ophef en angst en die dag na dag vrijheid inlevert.
hassnae[at]aichaqandisha.nl