Eén van de redenen dat ik van het leven houd is koffie. Het allereerste dat ik ‘s-morgens doe is als een halfblinde mol naar de keuken sloffen om de cafetière en het pannetje melk op het vuur te zetten. In dit huishouden geen Nespresso- of Senseo-machines. Daar kan ik kort over zijn: vies en duur. Terwijl ik dit opschrijf bedenk ik me trouwens dat ik lieg: het allereerste dat ik doe als ik uit bed kom is de katten eten geven. Anders verscheuren ze me levend. Maar dit terzijde.
Niets heerlijker dan vroeg in de ochtend een enorme kom sterke koffie met melk weg te slobberen. Zonder dat bestaat de dag voor mij niet. De samenstelling luistert ook heel nauw want er moet precies voldoende koffie en een afgepaste hoeveelheid melk in mijn soepkom. Ik ben een zeikerd.
Na het ochtendritueel met melk drink ik de rest van de dag het liefst van die kleine, geniepige glaasjes espresso. Kortom, je zou denken: die zal wel blij zijn met al die koffietentjes die overal als onkruid uit de grond schieten. Niets is minder waar…
Kleine kunstwerken
Ze zien er allemaal aantrekkelijk en hip uit en hebben aanstekelijke namen als Coffee & Coconuts of Espresso & Ether. Of er wordt iets met Gin bij de naam gevoegd want dat moet deze zomer ook gedronken worden. De koffie wordt er geserveerd als kleine kunstwerken. Soms is er een hartje in de melk of een espeblad. En als je mazzel hebt vind je een detail van Het Laatste Avondmaal van Da Vinci in de opgeklopte melk.
Er is alleen één hardnekkig probleem: de koffie is altijd koud. Misschien kijk ik te lang naar de artistieke melkuitspattingen en komt het daardoor. Maar koud is het. En als je pech hebt (zeg maar acht van de tien keer) is de koffie ook nog eens volkomen smakeloos. Ondanks de belofte dat er een echte barista achter het futuristische apparaat staat. Als zulke koffie in Italië geserveerd werd zou er een handgemeen uitbreken.
Nutellasmaak en sojamelk
Een paar weken geleden was ik het zat. Ik zat in de Jordaan bij een peperdure en hippe koffiebar. Nadat de barista (met baard en knotje) volledig in de mist achter zijn apparaat was verdwenen kregen wij de koffie. Koud. Ik riep de jongen die ons bediend had en eiste een nieuwe. Weer koud. Deze eenakter herhaalde zich een keer of vier. De jongen keek me aan met een blik alsof hij mijn keel ging dichtdrukken. ‘Kijk nou maar uit’ zei mijn vriendin ‘straks pissen ze in je koffie’. ‘Dan is het tenminste warm!’ zei ik geïrriteerd. Het einde van het liedje was dat ik zonder te betalen maar ook zonder koffie met tikkende hakken het etablissement verliet.
Vaak droom ik van de koffie in Italië. Na een lange reis de grens overkomen en dan bij het eerste tankstation koffie drinken, staand aan een houten bar. Gloeiend hete koffie die naar koffie smaakt en die je, genietend met je ogen dicht, langzaam wegnipt. Die koffie wil ik. Ik wil geen halve liter koude cappucino met Nutellasmaak en sojamelk voor 4,75 euro. Gewoon: hete koffie met lekker schuimende melk zonder kunstwerk van een amateur Banksy. Nu wachten tot iemand op het lumineuze idee komt een échte Italiaanse koffiebar te openen. En nee: ik hoef geen credits. Alleen maar echte koffie.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Echte koffie”