Ik ben eigenlijk niet zo van de Aziatische vechtfilms. Nooit een Bruce Lee-film afgekeken, nooit geboeid geraakt door de overal uitzinnig geprezen choreografie van Jackie Chan en ik kijk zelden naar de Koreaanse actiefilms, die tegenwoordig zo populair zijn.
Maar vanaf de eerste seconde van de Indonesische actiefilm The Raid heb ik geboeid gekeken. De fotografie, de decors, de belichting, montage, alles klopt eraan. De meest intense vechtscènes die ik ooit heb gezien. De wreedste ook.
Er is een vervolg op: The Raid 2 – Berandal en die is nog tien keer beter dan de eerste. Met een ‘raid’, een inval, heeft deze film niks te maken, maar we zien dezelfde hoofdpersoon terug, de politieman die in deel 1 de leiding had over een ploeg politiemannen die een flatgebouw binnenvielen waar zich een criminele bende ophield, en vervolgens als ratten in de val zaten.
Pure poëzie
De politieman – ik onthou nooit namen – moet in The Raid 2 infiltreren in een andere criminele bende, geleid door een oudere man met een overambitieuze zoon die zichzelf moeilijk kan beheersen en een oorlog met een rivaliserende, Japanse bende dreigt te ontketenen. Op zich geen bijster originele verhaallijn, maar daar gaat het niet om.
De actie, die is pure poëzie. Het geweld is hard en rauw. Je hoort de botten kraken, het vlees openscheuren. Je voelt de pijn, je ruikt het zweet. Er zijn twee geweldige massagevechten aan het begin van de film, als de hoofdpersoon in de gevangenis zit. In de eerste staat hij in een kleine cel waarin hij steeds een paar van de honderden mannen, die buiten klaarstaan om hem aan gort te schoppen, binnenlaat om ze als een machine helemaal murw te beuken. Met zijn vuisten, zijn knieën, zijn ellebogen, zijn hoofd. De tweede scène is buiten, in de regen. Een ballet van modder en testosteron.
Tegen het einde van de film is er een duel in een keuken tussen de hoofdpersoon en de kampioen van de boeven. Zo’n beslissend gevecht was er in de vorige film ook en er ontstaat steeds eerst een soort van verstandhouding tussen de twee vechtjassen. Er worden blikken van bewondering uitgewisseld, er wordt uitgedaagd. Nu zat ik te kijken en viel me opeens op: de mannen flirten met elkaar. In The Raid 2 doen de gevechten, sommige hoofdbewegingen en handgebaren, ook vreselijk veel denken aan de traditionele Indonesische hofdansen.
Intense herenliefde
Ik hoorde en las van veel mensen die The Raid zagen dat ze het geweld te hard vinden, misselijkmakend zelfs, maar – en dit moet u niet verkeerd begrijpen – ik vond het vooral geil. Het is ontzettend fysiek en zeer intiem, wat versterkt wordt door de exreme close-ups van de koppen van de acteurs.
Het is niet zoals in een Jackie Chan-film dat iemand, die op zijn donder krijgt, een clownesk gezicht opzet van: “asjemenou.” Nee, de klappen richten schade aan. Botten breken, gezichten kneuzen, bloed gutst uit wonden.
Misschien maakt dat het geweld juist zo seksueel. Een gevecht In The Raid 2 is een coïtus, uitmondend in een orgasme, namelijk de dood. Hier is sprake van een diep respectvolle, intense herenliefde. De regisseur van deze film, dacht ik, begrijpt mannen écht. Er zijn ook actiesecènes met een vrouwelijke huurmoordenaar en die zijn, is mijn stellige indruk, veel afstandelijker. In een scène in de metro gaat ze met twee hamers een groep Japanners te lijf en er is nooit fysiek contact. Ook in het gevecht met de hoofdpersoon draait het om de hamers.
Indonesische filmrevolutie
Er komt nog een ander vrouwelijk personage voor in The Raid 2 en die is gemener dan de gemeenste boef in de film. Zij houdt namelijk een man weg van zijn kinderen. Ik heb dan al mannen door hun kop geschoten en gekeeld zien worden, maar dit is de enige scène die weerzin bij me opriep. Dat zegt natuurlijk veel. Over mij. Over de makers.
Ik was niet verbaasd toen mijn zoon, die meer informatie over de makers googelde, meldde dat de regisseur van de film homo is. Hij is trouwens ook Amerikaan, geloof ik. Enigszins teleurstellend, want ik heb nog nooit eerder een Indonesische film gezien die ik niet compleet bagger vond en hoopte dat nu eindelijk een Indonesische filmrevolutie was aangebroken.
peter[at]aichaqandisha.nl