Vaak zien we elkaar niet maar toch is H. één van mijn meest dierbare vrienden. We kennen elkaar al meer dan 30 jaar en op de meest cruciale momenten in mijn leven was hij altijd aanwezig. En ook nu, alhoewel niet lijfelijk, stuurt hij me soms berichten op de momenten dat ik die het hardst nodig heb. Alsof er een onzichtbare lijn is die ons verbindt.
Zo moet ik vaak denken aan die avond dat mijn ex (die muzikant is) een radio optreden had. Ik had alles in gereedheid gebracht. De cassetterecorder stond opnameklaar, de radio op de goede zender. De uitzending begon en de presentator begon met de mededeling dat de band nog niet gearriveerd was en ze dus niet wisten of het live optreden doorging. Het koude zweet brak me aan alle kanten uit. De jongens waren ’s-middags om een uur of half zes vertrokken. En nu was het na tienen. En zo lang deed je er zelfs toen niet over van Den Haag naar Hilversum…
Bacchus
Na een minuut of tien handenwringend door het huis te hebben gelopen belde ik H. en riep alleen zijn naam met verstikte stem door de telefoon. Verder hoefde ik niets meer te zeggen. ‘Ik kom eran!’ bromde hij. Een kwartier later stond hij voor de deur met een fles Southern Comfort. Terwijl we het eerste glas naar binnen sloegen kwam de verlossende zin uit de radio: de band was er! H. en ik vielen elkaar opgelucht in de armen. Daarna moest natuurlijk de hele fles leeg. Toen mijn ex thuis kwam trof hij ons strontlazerus aan.
H. offerde soms iets teveel aan Bacchus en besloot op een dag dat het maar eens afgelopen moest zijn. Hij kapte met drinken. Dat vond ik stoer van hem en probeerde hem daar zoveel mogelijk bij te helpen. Ik was in between jobs, had tijd over en maakte lange strandwandelingen met hem. Die wandelingen eindigden vaak in een schermutseling omdat H. dan voor de gezelligheid toch een afzakkertje wilde halen in een café. Daar moest ik hem dan (soms met grof geweld) vandaan zien te houden. Eens moest ik hem letterlijk uit de deuropening van een Haagse cocktailbar trekken. Later hadden we daar de grootste lol om. Het moest voor anderen een belachelijk gezicht geweest zijn: een vrouw van anderhalve meter die een grote vent aan zijn arm meesleurt.
De draad oppikken
Zoveel momenten, zoveel herinneringen. Verdrietige en vrolijke zaken: H. was er. Tot hij op een dag van het ene op het andere moment verdween. Hij was met een tandenborstel op zak naar Berlijn vertrokken waar hij de liefde van zijn leven had ontmoet. Iets romantischer dan dit kan ik me met de beste wil van de wereld niet voorstellen. Een paar jaar later organiseerden mijn ex en ik hun huwelijksfeest in Den Haag. Het is geen slechte beslissing geweest van hem destijds om naar Berlijn te reizen. Het is bijna 30 jaar later en ze zijn nog steeds getrouwd.
Gisteren, 5 mei, stuurde hij me weer precies op het goede moment een berichtje. We wisselden wat gedachten uit. Het voelt altijd goed. Hoewel we het misschien nooit honderd procent met elkaar eens zijn, onze grondbeginselen zijn dezelfde. Ik volg zijn leven, zie de liefde die hij heeft voor zijn vrouw en zijn kind. En voel haarfijn aan dat er momenten zijn dat hij zich even niet gelukkig voelt. Hoe dat precies werkt is me een raadsel.
Net als destijds weet ik dat als ik in de stront zit, ik hem zo zou kunnen bellen en alleen zijn naam door de telefoon hoef te roepen. En dat hij er dan zal zijn. We hebben een afspraak voor deze zomer. Ik zal de oren van zijn kop lullen en hij bromt af en toe iets terug. We zullen moeiteloos de draad oppikken van een gesprek waar we een paar jaar geleden aan begonnen zijn. Echte vriendschap is zeldzaam. Ik kijk nu al uit naar de zomer.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Een zeldzame vriendschap”