© Fadila Bouazza
De laatste dagen van de ramadan zijn het moeilijkst, want dan begint mijn moeder met de voorbereidingen voor het Suikerfeest. De amandelen en andere noten die ik moet pellen, zonder dat ik er stiekem een paar naar binnen kan werken. De geur van koekjes die het huis vult…
Nog voor de ramadan is begonnen, vraag ik mijn moeder altijd of ze al weet welke koekjes ze dit jaar gaat maken. Zodat ik iets heb om naar vooruit te kijken. Maar dat weet ze nooit. Mijn suggesties (mijn lievelingskoekjes) wuift ze altijd weg, omdat ze die al zo vaak heeft gemaakt en het specialer moet.
Hoe ze het doet, weet ik niet. Een week voordat het zover is, zegt ze altijd dat ze nog geen idee heeft wat ze gaat maken. Maar als ze eenmaal begint, maakt ze het ene koekje na het andere. Hele dagen brengt ze door in de keuken met de warme oven aan. Als ze om mijn hulp vraagt is dat vooral om de afwas te doen. En vooruit, de wat simpelere dingen, dan. Als het me te moeilijk wordt, schud ik altijd hevig nee. Ik wil haar mooie koekjes niet verpesten en ze kan het sowieso beter dan ik.
Die eerste dag na de ramadan is dan ook extra speciaal. Na eindelijk een hele nacht geslapen te hebben, begroet de schaal met koekjes op tafel me. En dan komt het moeilijkste: welk koekje eerst? Na een maand lang vasten kan ik helaas lang niet zoveel koekjes op als ik zou willen. Maar niet getreurd, elk koekje komt aan de beurt. Niet vandaag, dan wel morgen. Heerlijk.
Eid Mubarak!
majda[at]aichaqandisha.nl