Bijna iedereen keek afgelopen zondag naar Boer zoekt Vrouw. Op Nederland 2 (o shit, ik moet natuurlijk NPO2 zeggen) was tegelijkertijd de eerste aflevering van Ken Livingstone’s Great Britain te zien. Livingstone, oud burgemeester van Londen voor Labour, liet zien wat het neoliberalisme met Londen gedaan had.
Londen is een voortdurend uitdijende stad waarin alles om The City, geld en welvaart draait. Een stad waarin mensen die van een gewoon inkomen moeten rondkomen dreigen te verzuipen. Livingstone toonde enkele schrijnende voorbeelden. Zo vertelden twee vrouwen die in een housing project woonden dat hun complex was opgekocht door een Amerikaans investeringsbedrijf.
Meteen werd de huur met 20% verhoogd en ze weten nu al dat ze vanaf juli 2015 het bedrag aan huur dat ze nu per maand kwijt zijn straks per week zullen moeten gaan betalen. Ze worden door geen enkele instantie beschermd en leven met het vooruitzicht dat ze razendsnel op zoek zullen moeten gaan naar andere woonruimte. Lukt dat niet dan zijn ze straks dakloos.
Neoliberale ongeïnteresseerdheid
Een ander, onsmakelijk, voorbeeld was een complex waar rijk en arm door elkaar woonden. De liften werden gescheiden gehouden. Iedere inkomensgroep zijn eigen lift. De lift voor de arme bewoners was voortdurend kapot en werd niet gerepareerd. De lift voor de rijken werkte wel maar was voor de arme bewoners onbereikbaar. Deze lift zat achter een goed afgesloten deur die alleen geopend kon worden met een speciale pas.
De arme bewoners konden het gebouw ook alleen maar binnenkomen via een speciale ingang in een steeg. Geheel naar Amerikaans voorbeeld. In Manhattan zijn ook flatgebouwen waar bij de gratie gods of wie dan ook armlastige mensen mogen wonen. Ze mogen daar ook niet via de hoofdingang naar binnen. Niemand wil met armoede geconfronteerd worden.
De moed zakt je in de schoenen bij al die voorbeelden waarin je ziet dat de neoliberale ongeïnteresseerdheid en het daaraan gekoppelde eigenbelang de slag gewonnen hebben. Het zal niet heel lang meer duren voordat dezelfde taferelen zich in Amsterdam (en andere grote steden) zullen gaan afspelen. Nu al zie je dat studenten voor een ruimte waaruit een plofkip onmiddellijk bevrijd zou worden door de Partij voor de Dieren 600 of 700 euro per maand mogen neertellen.
Zelfverrijking van corporatiedirecteuren
Het neoliberale beleid van de VVD om de woningvoorraad van corporaties volledig uit te hollen vindt nu al zijn weerslag op de stad. De PvdA die in verkiezingstijd bij monde van Jacques Monasch voortdurend beloofde op te komen voor huurders houdt zich doodstil.
Mensen met een laag tot modaal inkomen mogen opdraaien voor het wangedrag en de zelfverrijking van corporatiedirecteuren. En tel daar de gedwongen verkoop van een groot deel van de sociale huurwoningen bij op. Er blijft bijna niets over en wat over blijft is volkomen onbetaalbaar. Voor alle boetes en het staande houden van woningbouwcorporaties draait maar één groep op: de mensen die afhankelijk zijn van de sociale woningbouw.
De meeste mensen halen er hun schouders over op. Het zal ze aan hun reet roesten. Als je het je niet kunt permitteren in een grote stad te wonen moet je maar ergens anders gaan wonen is hun devies. Maar wat als al je familie in die stad woont en je hele sociale leven zich daar afspeelt? Hoe moet het met kunstenaars die in een grote stad thuishoren?
Amerikaanse neoliberale ‘droom
Greed is good. Een zin waar we dertig jaar geleden nog sarcastisch om lachten. Het is nu bittere waarheid geworden. Op allerlei gebied is Nederland de maatschappij geworden die eigenlijk ondenkbaar was. Alles is geprivatiseerd. Alles is eigen verantwoordelijkheid. We leven de Amerikaanse neoliberale ‘droom’ waarin alleen de succesvollen overleven en de losers het kunnen doen met een dikke middelvinger.
Er is geen enkele solidariteit meer. Een kleine groep houdt moedig stand, zoals de Galliërs in Asterix en Obelix. Maar hoe lang nog? We zijn niet meer in staat onze hand uit te steken naar mensen die minder succesvol zijn, naar vluchtelingen, minderheden, kunstenaars en dromers. De twintigste eeuw is definitief voorbij.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Greed is good”