John Henry Fuseli
Het begon zo veelbelovend, de aanklacht tegen seksuele intimidatie en misbruik met de val van een van de grootste seksuele jagers, producent Weinstein. Maar al snel kwam, in ieder geval bij mij, het ongemak.
Mensen zijn schapen en kennelijk durven menselijke schapen pas voor iets uit te komen als anderen dat doen. Dat kan ik me prima voorstellen, het is veiliger, je bent omringd door gelijkgestemden en daardoor minder kwetsbaar. Maar toch begon het al snel te wringen.
De ophef om een hand op de knie op opiniesite JOOP bijvoorbeeld. De onschuldpresumptie waar opeens aan werd getornd, de basis van een beschaafd rechtstelsel. Kevin Spacey die uit een film werd geknipt na aantijgingen die niet onderzocht zijn. De continue stroom van beschuldigingen aan het adres van Woody Allen, ondanks dat twee uitgebreide onderzoeken 25 jaar geleden hem al vrij pleitten. Lees vooral deze stukken voor wat feitelijke achtergrondinformatie. En dan was er het meest recente slachtoffer, Aziz Ansari, die een kennelijk onbevredigende date op de grote #metoo stapel zag belanden.
Slechte feminist
Er lijkt een nieuw soort McCarthyisme gaande, een beweging waar je of voor bent of tegen. Afwijkende geluiden worden niet getolereerd en wie zich daar wel aan bezondigt, ligt eruit. Niet alleen Catherine Deneuve met haar pleidooi voor flirten. Lena Dunham, de vrouw die met haar serie Girls flink wat taboes doorbrak zag zich ook aan de kant gezet, net als Margaret Atwood, auteur van The Handmaid’s Tale die weggezet werd als ‘slechte feminist’.
De uitsluiting neemt absurde vormen aan en doet me denken aan westere feministen die voor gehoofddoekte vrouwen willen bepalen of ze zich feminist mogen noemen. Het feminisme wordt gekaapt door een zwart-witbeweging die geen tegenspraak of grijstinten duldt. En die, heel kwalijk, vrouwen afschildert als zielige, zwakke slachtoffers.
Hebben vrouwen decennialang gevochten voor gelijke rechten, klappen opgevangen in de strijd om gelijkwaardigheid, steeds bewezen niet onder te doen voor mannen, komt er nu opeens een hele lichting vrouwen die slachtofferschap cultiveert. Die ‘me too’ schreeuwen, omdat ze een rode wijn kregen in plaats van witte. Die nul verantwoordelijkheid accepteren voor de beslissingen die ze nemen. Die zonder enige hoor of wederhoor beslissen dat het ‘time’s up’ is voor deez of geen. En die andere vrouwen aanvallen omdat ze het wagen een andere mening te hebben.
#Metoo is ontspoord tot een beweging van zelfbenoemde rechters en beulen in één. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest. Vooral omdat geen gewone vrouw iets opschiet met deze botsing van ego’s. Terwijl iedereen zich blind staart op die verwende blagen in Hollywood, die heel lang de vruchten van hun zwijgen plukten en nu nieuwe carrièremogelijkheden zien, gaat het seksuele geweld tegen onbekende vrouwen door.
info[at]aichaqandisha.nl