In 1978 kwam ik na een reis van acht uur aan op het Gare du Nord. Daar werd ik opgewacht door mijn toenmalige verkering, B., die het nodig had gevonden in Parijs te gaan studeren. Toen hij me vertelde dat hij dit ging doen stortte mijn wereld in. Ik sloeg de deuren (twee) van zijn huis keihard dicht en schreeuwde vanaf de straat dat ik hem nooit meer wilde zien. Twee maanden later zat ik in de trein naar Parijs.
Toen ik uit de trein stapte gooide hij me over zijn schouder en drukte me een pakje in handen. Nog steeds weet ik hoe het eruit zag: glimmend wit papier met gouden letters en dito strik. In het pakje zat een fles Mitsouko van Guerlain. Hij had het zorgvuldig voor me uitgezocht en zei dat dit het parfum was dat het meest bij mij paste.
Tranentrekkende brieven
Natuurlijk ging het uit. De afstand was te groot, Parijs zat vol beeldschone meisjes en ik zat in Nederland ook niet alleen maar pannenlapjes te breien. We namen groots afscheid van elkaar in Biarritz waar we ons laatste weekend doorbrachten vol plezier, tranen en beloftes. We zouden elkaar nooit vergeten. Daarna zag ik hem nog één keer in 1986. ‘Nooit’ is een rekbaar begrip qua vergeten.
Wat ik echt nooit vergat was het geluksgevoel dat de geur van Mitsouko altijd bij me opriep. Mitsouko is voor mij Parijs eind jaren 70, een piepklein hok met uitzicht op een blinde muur, sloffend lopen door bergen herfstbladeren, onzinnige gesprekken voeren die eindeloos duurden en tranentrekkende brieven schrijven met een vulpen op ruitjespapier.
Vleugje romantiek
Ook de magie van het huis Guerlain speelt een rol. De prachtige foto’s in deftige tijdschriften, afstandelijk chic, waarover ik soms stiekem mijn vinger liet glijden. Daarnaast werden de Guerlain parfums al gebruikt in de romans van Marcel Proust. Die wetenschap gaf het dragen van Mitsouko een extra vleugje romantiek mee.
Later probeerde ik de andere geuren uit die allemaal (commerciële missers daargelaten) even heerlijk roken. Aqua Allegoria Herba Fresca is bijvoorbeeld nog steeds één van mijn favoriete zomergeuren. Hoewel ik geregeld vreemd ga bij andere merken kom ik toch heel vaak weer bij Guerlain terug. Maar nooit meer bij Mitsouko.
Afgelopen zomer tijdens een wandeling door de stad hoorde ik ineens mijn naam roepen met een Frans accent. Omdat ik dacht dat het niet voor mij bedoeld was liep ik door en werd plotseling op een vreemd herkenbare manier in mijn nek gegrepen. Het was B. die ik al 30 jaar niet meer gezien had. Hij stelde me voor aan zijn vrouw, een mooie Française, en liet foto’s van zijn twee dochters zien. We lachten om de verhalen van vroeger: onze ruzies, kilometerslange brieven, telefoongesprekken die voortdurend onderbroken werden vanwege de slechte verbinding en de veel te lange treinreizen. We wisselden telefoonnummers uit en kusten elkaar gedag.
Een week daarna kon ik het niet laten om toch weer even aan een fles Mitsouko te gaan ruiken. Het rook ineens anders. De herfstbladeren waren er nog maar daar liepen nu een man met grijzende slapen en zijn gezin doorheen. Omdat ik het eigenlijk wel grappig vond dat mijn herinnering zich zo razendsnel had aangepast kocht ik een kleine fles ter ere van het weerzien. Het staat nog steeds, onaangeroerd in cellofaan, in de kast.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Het Parijs van Mitsouko”