Het revisionisme van Pauw

Eigenlijk is het een brutale vorm van revisionisme van het programma Pauw om het op 4 mei meer over puberale, pukkelige Nederlands-Marokkaanse blagen te hebben die stoer doen met walgelijke anti-semitische opmerkingen dan over de onvoorstelbare geschiedenis die dit land in zich meedraagt.

Dat een staat besluit groepen mensen industrieel uit te roeien, overstijgt al het inbeeldingsvermogen. Dat een land als Nederland daaraan heeft meegewerkt en fanatiek ook, betekent dat ze die hete aardappel niet zomaar kan afschuiven om naar anderen te wijzen.

De holocaust kon plaatsvinden, omdat het vanuit de staat gebeurde. Het was geen initiatief van een stel losgeslagen jongeren, geen project van onvolwassen snotneuzen die denken te provoceren, het was een kwaadaardige ideologie die alles wat niet blank was wilde vernietigen.

Ordinaire racisten
Het gebeurde vanuit de overheid, met behulp van overijverige ambtenaren die maar wat graag hun joodse medemensen opspoorden en wezelige burgers die voor een paar gulden levens offerden. Een schande voor de menselijkheid.

Loert datzelfde gevaar nu weer voor Joden in Nederland door Nederlandse-Marokkanen? Nee. Dat wel beweren is kwalijk. Joden moeten zich zorgen maken als er een politieke partij opstaat die om ‘minder Joden’ roept, als er in de Tweede Kamer gedebatteerd wordt over het ‘Jodenprobleem’ en als columnisten het verdedigen dat joodse leerlingen geen stage kunnen krijgen. Joden moeten zich zorgen maken als mensen bij walgelijke antisemitische opmerkingen te horen krijgen dat het misschien wat ongenuanceerd is, maar de antisemieten toch wel ergens een punt hebben en niet veel meer doen dan problemen benoemen.

Dat gaat gelukkig niet gebeuren. Inmiddels heeft de focus van de ordinaire racisten zich verlegd naar een andere bevolkingsgroep. Een mens moet een vijand hebben, nietwaar.

Gelijkheid en waardigheid
Ben ik nu het antisemitisme dat er wel leeft aan het bagatelliseren? Zeker niet. Het moet altijd en zonder uitzondering veroordeeld en aangepakt worden. Niks ‘ze hebben ergens een punt’ of het is slechts ‘kritiek’. Ook als het uit provocatie gebeurt, moet het aangepakt worden, want de menselijke waardigheid mag geen speeltje zijn.

Sommige principes zouden niet onderhandelbaar mogen zijn. De gelijkheid van alle mensen is daar een van, ongeacht geloof, ras, huidskleur, culturele achtergrond en seksuele voorkeur.

Ik geloof er niet in dat Joden moeten vrezen voor Nederlandse-Marokkanen. Ik geloof wel dat ze moeten vrezen voor de giftige tongen en geesten die een natuurlijke vijandschap propageren tussen Joden aan de ene kant en moslims, Marokkanen en Arabieren aan de andere. De historische verwantschap tussen onze volkeren is heel wat sterker dan de verdeel en heers haviken ooit zullen beseffen.

Marokkanen en moslims zoals ik, die weggezet worden en verdacht gemaakt in de media, staan onvoorwaardelijk zij aan zij met Joden en zullen altijd ferm vóór hen staan om hen te verdedigen tegen welke aanval dan ook. Zonder mitsen en maren. Sommige principes en waarden zijn simpelweg niet onderhandelbaar.

hassnae[at]aichaqandisha.nl