Als jonge tiener raakte ik in de ban van parfums. Vooral dankzij mijn oudste zus kwam ik in contact met de wereld van Chanel No.5, de bedwelming van Diors Poison en de tederheid van Cacharels Anaïs Anaïs.
Aan die laatste bewaar ik warme herinneringen: het was de lekkerste geur op mijn moeders huid. Nog altijd kan ik dat specifieke parfum, dat ik daarna nooit meer zo heerlijk bij iemand anders heb geroken, voor de geest halen: een bijzonder zachte, tedere bloemengeur. Als ik mijn moeders Anaïs Anaïs rook, voelde ik geborgenheid. Het was een geur die symbool stond voor mijn moeders warmte.
Wat in die tijd extra tot de verbeelding sprak, waren de reclamefilmpjes van de parfums. Het waren mini-producties die een gevoel wisten op te wekken waardoor ik meteen nieuwsgierig werd naar het parfum, zo bijzonder waren ze.
De porseleinachtige gezichten van de modellen waardoor ze heel breekbaar, heel frêle ogen, de muziek, het vluchtige, ongrijpbare van het beeld: het belichaamt perfect die hele zachte geur die Anaïs Anaïs was. De slogan le plus tendre des parfums was treffend.
Een andere favoriet uit die tijd was Cacharels tweede parfum: LouLou.
De Parijse sfeer, de mysterieuze vrouw over wie je meer wilt weten en die je nieuwsgierigheid prikkelt met die paar woorden. Kleine filmpjes die hele verhalen in zich herbergen, die met gevoel voor esthetiek werden gemaakt en de kern van de geur perfect neerzetten.
Denk bijvoorbeeld aan deze oude reclame voor Chanel’s herengeur Egoiste:
Boze, verdrietige vrouwen die vielen voor die ene man wiens hart groot genoeg bleek voor velen. Het doet me nu, in retrospectief, een heel kleine beetje denken aan Ice-T’s nummer 99 Problems (I got 99 problems but a bitch ain’t one). Het filmpje verbeeldt de verleidelijkheid van de geur en het zelfvertrouwen die het de man geeft -ondanks de vrouwenstorm die het ontketent.
Das war einmal. Hoe anders is het nu met fantasieloze filmpjes die geheel en al op de beroemdheden leunen die erin figureren. Cosmeticahuizen lijken te denken dat als je beroemde acteurs inzet, je je over het verhaal niet meer druk hoeft te maken: een Julia Roberts die zich van wat touwen ontdoet (ze bevrijdt zich, wat een diepgang), een Matthew McConaughey die een beetje stoer kijkt en de altijd appetijtelijke Brad Pitt die Shakesperiaans gaat doen op een clichétekst en in één keer het ongenaakbare van huize Chanel onderuithaalt. Weg klasse, welkom spot.
Gisteren zag ik het nieuwe reclamefilmpje van Viktor & Rolfs Flowerbomb. En die is ook niet zo gelukt, vrees ik. Onwillekeurig dacht ik terug aan een oude It’s a giant Suzuki- reclame; grappig bedoeld, maar inmiddels niet meer zo origineel en iets te koddig om aan te zetten tot een aankoop.
Parfum moet verleiden. Het moet een bepaald gevoel bij je opwekken -maar eigenlijk vooral verdomd lekker ruiken. En dat begint al bij de mediacampagne. En dan werkt dit dus niet. Niet voor mij, en ik heb Flowerbomb in de badkamer staan:
hassnae[at]aichaqandisha.nl