De aanslagen in Madrid, dat was het eerste moment dat ik twijfelde aan mijn eigen principe dat je mensen niet kunt aanspreken op de daden van anderen. Want als een paar individuen zoveel kwaad kunnen aanrichten, wat maakt het dan nog uit of ze met maar weinig zijn. De verwoesting en het verdriet die ze aanrichten, zijn er niet minder om.
Vanmiddag, of was het nog ochtend, keek ik tijdens het vertalen op Twitter en werd misselijk. De redactieleden van Charlie Hebdo vermoord. Door walgelijke daders die niet alleen de slachtoffers en hun dierbaren ontworteld hebben, maar een hele gemeenschap.
Weerzinwekkende daad
Vorig jaar heb ik intensief geprobeerd de leden van het blad naar het Winternachten festival te krijgen. Satire moet schuren, een ongemakkelijk gevoel geven en aan het nadenken zetten. De makers van Charlie Hebdo deden precies dat en wat leek het ons interessant met de makers van gedachten te wisselen over kunst en humor die zekerheden wegslaan en emoties laten oplaaien.
Maar ze zijn er niet meer. Er schijnen beelden te zijn van de gruwelijke moordaanslag, maar die wil ik niet zien. De daders schijnen God te hebben aangeroepen tijdens hun weerzinwekkende daad, maar ik wil het niet horen.
God is groot roepen, maar kennelijk is je geloof in die god niet groot genoeg om erop te vertrouwen dat alles gebeurt volgens Zijn wil. Dat alleen Hij degene is die beschikt over leven en dood.
Nog meer haat, nog meer angst
God is groot roepen en toch vinden dat jij groter bent dan die God, machtiger, want waarom anders zou je de wapens oppakken om critici het leven te ontnemen die jouw God zouden beledigen. Kan een god überhaupt beledigd worden? Het is God, nietwaar? Klagen over het slechte imago van je geloof en in één klap door in naam van datzelfde geloof mensen afslachten.
Wie zijn die mensen die in hun grootheidswaanzin voor hun schepper denken op te komen alsof hij een klein gepest kind is?
En wat doet iemand na zo’n barbaarse slachting? Gaat hij bidden? Triomfantelijk eten met zijn dierbaren? Kijkt hij op Twitter om te zien wat het effect is van zijn daad? En is hij dan tevreden? Nog meer haat, nog meer angst, nog minder ratio?
Verlammende realiteit
Wie zijn deze daders die een deel van de Franse geschiedenis in één klap hebben weggevaagd en er een gitzwart hoofdstuk aan toe hebben gevoegd? Die vraag lijkt ondergeschikt aan het eigen heilige gelijk van sommigen: de bekende stellingen werden in ieder geval meteen ingenomen en het vingerwijzen volgde al snel.
En ik heb er echt zo geen zin in. Geen zin de discussie van voren af te beginnen. Geen zin verwantschap door de strot geduwd te krijgen met moordzuchtige idioten. Geen zin meegesleurd te worden in de malle molen van het debat noch in de verlammende realiteit die deze afschuwelijke daad met zich meebrengt.
Wat overblijft is de verbijstering. De makers van Charlie Hebdo zijn vermoord. Dat kan geen enkele God tevreden stemmen.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
22 Reacties op “Je suis Charlie Hebdo”