foto © Aicha Qandisha
Het overkomt me niet dagelijks dat ik een berichtje krijg of ik geen training wil van een voormalig taekwondo kampioen. Dus als zo’n verzoek komt, zeg ik niet snel nee. Het heeft iets masochistisch, sporten. Het put je uit, het doet pijn, en toch is het ook lekker. De voldoening die je voelt na een potje fysieke uitbuiting is merkwaardig verkwikkend.
En dus vertrok ik twee weken geleden op een vrijdagochtend naar hartje Schilderswijk om me bij FightClub 070 te onderwerpen aan de drill van Sabra, ook wel army girl genoemd, omdat ze niet alleen bij de marechaussee vandaan komt, maar je als een echte drillmaster tot het uiterste dwingt.
Zware uitlaatklep
Ik heb Sabra leren kennen via Naima Azough die me met haar in contact bracht toen ik bezig was met mijn artikel over Syriëgangers. Sabra zorgde ervoor dat meisjes binnenboord bleven en gaf (geeft) bootcamps aan vrouwen die willen sporten, maar ook aan vrouwen die meer zelfvertrouwen nodig hebben of uit een nare situatie komen.
FightClub 070 is een sympathieke, kleine sportschool. Ik tref Sabra voor de deur en eenmaal binnen is een groep mannen en een paar vrouwen aan het trainen. Verwacht geen strakke entourage of gebrul van ijdele sporters die hun spieren in de spiegels bewonderen. Hier trainen de gewone mensen, dik, dun, zonder poeha, maar wel met een schattig peutertje dat tussen de sporters door loopt en af en toe ook eens een lieve stoot geeft tegen de boksbal. Dat wordt later een kampioen, dat kan niet anders.
De ring is voor Sabra en mij. Die ring is trouwens bijna net zo hoog als ik, dus de klim erop was al een uitdaging. Na de warming up, die ik al vermoeiend genoeg vond, begon de kickbokstraining. Onze trouwe lezers weten al dat ik eerder kickbokstraining heb gehad: een heerlijke, maar zware uitlaatklep die niet alleen kracht van je vraagt, maar ook opperste geestelijke concentratie voor een goede coördinatie van alle bewegingen.
Bevredigend
Mijn conditie was natuurlijk weer flink achteruit gegaan. Sabra beloofde lief voor me te zijn deze eerste keer, maar eerlijk gezegd vroeg ik me tijdens het trainen regelmatig af of ze misschien was vergeten dat ik een groentje ben. Nee, natuurlijk, ze nam gewoon geen genoegen met te snel opgeven, precies zoals dat hoort.
De training was zwaar, maar leuk. En heel bevredigend. Ondanks de vermoeidheid, voelde ik me energiek. Maar het was de eerste keer in lange tijd, hè, dus ’s avonds kwam alsnog de klap en kon ik me nog amper voortbewegen en voelde ik spieren waarvan ik niet wist dat ik die had. Dan weet je dat je gesport hebt.
Het nadeel van privé trainingen is dat je er een halve hypotheek voor af moet sluiten. Bij Sabra is dat gelukkig niet het geval. Dus ik denk dat ik het maar ga doen. Een beetje hardheid is goed voor me, en wellicht komt er dan eindelijk beweging in dat lichaam van me. Als dat zo is, zal ik dat uiteraard melden en anders zwijg ik wijselijk.
info[at]aichaqandisha.nl