Toen ik 14 was kreeg ik ‘verkering’ met een Noorse jongen die in de eindexamenklas zat. Hij was al 17 en had een bromfiets, iets dat ik wel heel erg stoer vond. Ook had hij een ingewikkelde Noorse naam die ik me tot de dag van vandaag niet meer kan herinneren. Dat komt door mijn broer.
Mijn broer lachte me uit toen hij de naam van mijn vriendje hoorde en doopte hem spontaan Knif Knaf Knäckebrod. Vanaf dat moment werd hij bij ons thuis niet meer bij zijn eigen naam aangesproken. Als hij belde riep mijn broer zeikerig ‘Rebecca, Knif Knaf Knäckebrod aan de telefoon!’ Als Knif Knaf dan weer aan mij vroeg wat mijn broer nou riep loog ik dat hij moeite had zijn naam goed uit te spreken.
Licht ontvlambaar
Het verpeste mijn verkering wel een beetje. Liever maakte ik geen afspraken met hem bij mij thuis vanwege de pesterijen. En bij hem thuis kwam ik liever ook niet vanwege de benauwende eiken meubelen en het karpet waarin je tot je kin wegzakte. Mijn ouders hadden een vierkant tafeltje, een Gispen bank en een verantwoord, strak wandmeubel. En parket. Het werd allemaal een beetje problematisch. En ik was pas 14 en licht ontvlambaar. En door al het gezeik doofde de vlam ook vrij snel.
Nog een keer zou ik met hem meegaan naar een schoolfeest, daarna zou ik het uitmaken had ik besloten. Hij zou me op komen halen. Om een uur of 8 ’s avonds ging de deurbel. ‘Rebecca! Knif Knaf Knäckebrod staat voor de deur’ riep mijn broer naar boven. Vanuit het raam in mijn kamer keek ik naar beneden en schrok me een rolberoerte. Daar stond Knif Knaf naast zijn bromfiets. Met een soort Willempie helm op. Hij zag er ongelooflijk lullig uit. Die rare helm had ik nooit eerder bij hem gezien. Ik wilde niet de hele avond voor paal lopen en raakte in paniek. ‘Zeg maar dat ik al weg ben!’ schreeuwde ik naar mijn broer.
Larmoyante afscheidsbrief
‘Ik moet van Rebecca zeggen dat ze al weg is’ hoorde ik mijn broer pesterig zeggen. Terwijl ik boven voor het raam stond zag ik Knif Knaf heel zielig omhoog kijken. Daarna pruttelde hij langzaam weg op zijn bromfiets. Met die stomme helm op. Even later kwam mijn broer naar boven om te vragen wat er nou aan de hand was. Ik verwees naar de helm. Hij begreep het. We rolden een jointje en hadden de hele avond de slappe lach om Knif Knaf Knäckebrod en zijn helm.
De volgende maandag drukte mijn vriendin me een dikke envelop in handen. Het was een brief van Knif Knaf. Een larmoyante afscheidsbrief over leeftijdsverschil, serieus nemen, dat hij altijd van me zou blijven houden en blablabla. Het leek meer op iets dat je zou schrijven na 30 jaar huwelijk. Wij hadden krap drie weken verkering gehad. En zijn echte naam is hij in mijn herinnering voor altijd kwijt.
rebecca[at]aichaqandisha.nl