Het was zo’n goed idee dat het me verbaasde dat niemand in Hollywood er eerder op was gekomen. De revival van oude Hollywoodmusicals. Die heerlijke, vrolijke films uit de jaren dat Gene Kelly nog een jonge, knappe man was. Dat de hoofdrolspelers halverwege een liedje vijf minuten gingen tapdansen, waarna ze vrolijk verder gingen met zingen.
Vol verwachting ging ik vorige week dus samen met een vriendin naar de bioscoop voor La La Land. Het begon fijn met een vrolijke openingsscène van filerijdende auto’s in Los Angeles. Vrouwen met wijde jurkjes draaiden rondjes, dansers sprongen op auto’s en in vrachtwagens zaten bandjes verstopt.
Gaap
Daarna begon het verhaal. Mia (Emma Stone) is een barista in Hollywood die van de ene naar de andere auditie gaat. Uiteraard omdat ze actrice wil worden. Sebastian (Ryan Gosling) is een pianist die droomt van zijn eigen jazzbar. Ja, gaap. Maar hé, het kan leuk zijn. Als alles eromheen, de muziek, de acteurs, de liedjes, maar leuk zijn.
Dat is dus niet zo. Op de terugweg van een feestje waar Mia door haar huisgenootjes naartoe is gesleept, komt ze langs een bar waar Sebastian piano speelt. Geïntrigeerd door de muziek loopt ze naar binnen. Maar omdat hij zich weigert te houden aan de muziek die zijn baas voor hem heeft bedacht, wordt hij juist op dat moment ontslagen. Net als ze hem wil complimenteren, botst hij tegen haar op en loopt weg. Rude.
Geen chemie
Later komen ze elkaar tegen. En zoals het hoort in zo’n Hollywoodmusical zien ze elkaar écht, heus niet zitten. Daarom zingen ze een liedje. Kan leuk zijn. Is het niet. Anders dan in Crazy, Stupid, Love is er in deze film totaal geen chemie tussen Stone en Gosling.
En daarnaast: het ontgaat me volstrekt waarom juist zij de hoofdrol in deze film hebben. Ze kunnen geen van beide zingen. Hun stemmen zijn slaapverwekkend en geen enkel liedje brengen ze echt goed tot hun recht. Ik heb dit weekend de soundtrack nog eens beluisterd en met twee goede zangers hadden die liedjes zoveel leuker kunnen zijn.
Er zitten echt prachtige beelden in de film. De scène in het planetarium is mooi. Er zitten verwijzingen naar klassiekers, zoals Singin’ in the Rain, in en er wordt zelfs in getapdanst.
Verbijsterd
Maar het is allemaal te weinig om te boeien. De film duurde twee uur, en ik verveelde me. Het verhaal is totaal niet interessant, de muziekstijlen gaan alle kanten op en de acteurs weten de aandacht niet vast te houden. Alle vrolijkheid mist.
Een beetje verbijsterd was ik. Teleurgesteld. Boos. Was dit de film waar iedereen zo lyrisch over is? De film die vandaag een recordaantal Oscarnominaties bij elkaar heeft gesleept? Hebben al die andere mensen een andere film gezien? Of heeft het nostalgische gevoel bij hen het gewonnen?
Nee, doe mij dan maar de echte klassiekers.
majda[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “La La Land”