Kiyoshi Kurosawa (niet te verwarren met en geen familie van Seven Samurai-regisseur Akira Kurosawa) is een heel erg Japanse regisseur. Zijn films bevatten altijd een mix van thriller, melodrama, absurdisme en die rare, wrede Japanse humor.
Toch doet hij me het meest van alle moderne regisseurs denken aan Hitchcock. Net als hij weet Kurosawa zijn publiek te overtuigen met een volstrekt ongeloofwaardig gegeven. Maar echt, zijn plot is altijd vergezocht, maar je blijft tot het einde toch op het puntje van je stoel op je nagels bijten.
Hij heeft zo’n beetje elk genre beoefend: crime-noir, surrealistische komedie, suspense, horror. Ik vind zijn horrorfilms het beste. Ze zijn onderkoeld. De kijker wordt niet, zoals in Amerikaanse horrorfilms, de stuipen op het lijf gejaagd met een afzichtelijk monster dat met veel kabaal uit de kast springt, maar van zijn stuk gebracht door een stille verschijning aan de overkant van de straat, of een geest die voorbij komt lopen terwijl iemand is verdiept in zijn computerscherm. Heel terloops, maar afschuwelijk eng.
Overleden vrouw
Le secret de la chambre noire, Kurosawa’s eerste Franse film, heeft al die typische Kurosawa-elementen maar het is toch een hele Franse film. Het verhaal speelt zich af in een landerig voorstadje van Parijs, waar een jongeman de assistent wordt van een perfectionistische mode-fotograaf die zijn tijd vooral steekt in het herscheppen, op daguerreotype, van de beeltenis van zijn overleden vrouw. Hij offert er zijn volwassen dochter voor, die daarvoor urenlang in een Victoriaanse jurk dezelfde pose moet aannemen, totdat ze van uitputting in elkaar zakt.
Het is een lul van een vent die iedereen afbekt, en de assistent wordt verliefd op de dochter, die haar eigen leven wil door haar eigen obsessie na te jagen, namelijk planten. Maar haar vader laat haar niet gaan. Haar vader jaagt ook iedere keer de projectontwikkelaars weg die zijn oude huis met bijbehorende grond willen kopen. Ze benaderen daarom de assistent en vragen hem om zijn baas te overtuigen.
Vintage Kurosawa
Dat is een niet heel erg vernieuwend melodramatisch plot, maar de manier waarop de regisseur, die ook het script schreef, zijn verhaal vertelt, en de manier waarop alles uiteindelijk uitpakt, maakt dit vintage Kurosawa en dus een fascinerende film. De kijker wordt steeds op het verkeerde been gezet en kan uiteindelijk, zoals ook de hoofdpersonen in de film, niet meer op zijn eigen zintuigen vertrouwen.
Zien we de dochter door het huis dwalen of is dat haar moeder? Is haar vader de schurk of een tragische held? Is dit een spookverhaal of een moordmysterie of een soap?
Ik zag op de filmfreaksite IMDB een bespreking van iemand die foetert dat de donkere kamer uit de titel helemaal niet in de film voorkomt, en meer van dat soort klachten. Le secret de la chambre noire is inderdaad niet voor rechtlijnige denkers die menen een verhandeling over de geschiedenis van de fotografie te gaan zien. Na afloop blijf je met vragen zitten, die blijven allemaal onbeantwoord. Dit is voor mensen die durven zich over te geven aan Kurosawa’s nukken.
En Kurosawa kennende is dat niet geheel zonder risico.
‘Le Secret de la Chambre Noire’ is nu te zien op Video on Demand bij Ziggo en op iTunes.
info[at]aichaqandisha.nl