Mijn oude buurvrouw was al een tijd bedlegerig. Van de vrolijke, actieve vrouw was nog maar weinig over, dus haalde ik regelmatig boodschappen voor haar zodat ze niks tekort kwam.
Ze kreeg ook een hulpverleenster over de vloer. Je kent ze vast wel, zo’n typisch betrokken PvdA-er die, zo vertrouwde mijn buurvrouw me toe, niks deed zonder het te declareren. Ik wist niet beter of de vrouw hielp haar (zoals met de was) vrijwillig, maar niets daarvan verzekerde mijn buurvrouw me. Alles werd aan het einde van de maand gedeclareerd.
Lucratief
‘Ze kwam me een keer in het ziekenhuis bezoeken en vervolgens had ze de benzinekosten gedeclareerd, terwijl ik helemaal niet had gevraagd of ze wilde komen. Ik dacht dat ze dat uit aardigheid had gedaan. Maar ze doet helemaal niks gratis, ik moet overal voor betalen.’
Dat verklaarde de betrokkenheid van de hulpverleenster die altijd en overal nadrukkelijk aanwezig was. Ze verdiende er geld mee. Oude en kwetsbare mensen luidruchtig bijstaan, een beetje pochen met het denkbeeldige aureooltje om haar hoofd en ondertussen flink factureren. Ja, zo wordt goed doen wel erg lucratief.
De gezondheid van mijn buurvrouw ging rap achteruit en haar kracht ebte weg. In die zieke toestand vroeg ze me wat geld te leen. Ik was verbaasd dat ze in haar toestand extra geld nodig had, maar de kosten van de vrijwilligster die geen vrijwilligster mocht heten, waren toegenomen en ze moest haar betalen.
Onbaatzuchtig
Een paar weken later, vlak voor haar dood, namen mijn moeder en ik afscheid van haar en toen ze een paar dagen later daadwerkelijk overleed werd ik door haar dochter opgebeld met het verdrietige nieuws.
Ik was er helemaal kapot van. Ik kreeg het beeld van de vrolijke, actieve vrouw die stapeldol was op parfums en op het leven maar niet uit mijn hoofd. Daar waar ze eerst ondanks haar ziekte nog zei ‘ik vind het leven nog veel te leuk’, had ze er op het eind genoeg van. ‘Ik vind er niks meer aan’.
De volgende ochtend, nog geen 24 uur na haar dood, ging ik nog aangeslagen door haar overlijden naar mijn moeders huis en zag toen de hulpverleenster uit haar huis komen met twee dozen vol met spullen die ze kennelijk al die tijd op het oog had gehad.
Op de begrafenis werd ze expliciet bedankt voor haar onbaatzuchtige hulp.
hassnae[at]aichaqandisha.nl