Foto: Ruud Ketelaar
13 januari 2014
Dag Ruud!
Ha, ik kan me nog goed herinneren dat de nieuwe Murakami in het Japans verscheen, ja. We twitterden er meteen over naar elkaar, hopend op een snelle vertaling. Gelukkig is de Nederlandse uitgeverij er altijd snel bij.
Weet je dat ik helemaal niet wist dat hij op Hawaii woont? Ik ben al jaren gefascineerd door dat eiland en dan blijkt mijn lievelingsschrijver er ook nog te wonen!
Jij bent een grotere Murakami-kenner dan ik, denk ik zo. Ik ontdekte hem ‘pas’ drieëneenhalf jaar geleden, toen ik Norwegian Wood kocht. Het boek was op dat moment net verfilmd en het verhaal sprak me blijkbaar erg aan. Daarna heb ik binnen een jaar in een roes bijna al zijn boeken verslonden. En je weet: dat zijn heel wat pagina’s.
Toch vind ik het moeilijk om te zeggen wat het precies is dat me aantrekt. Meestal hou ik meer van de realistische romans, vandaar dat Norwegian Wood nog altijd mijn favoriet is. Murakami’s boeken hebben bijna altijd wel een surrealistisch element. Maar het gaat toch altijd over gewone, eenzame mensen die een bijzonder avontuur maken. Het is mooi om te zien hoe de verhalen en personages zich ontwikkelen, want verhalen vertellen, dat kan Murakami als geen ander.
De kleurloze Tsukuru Tazak en zijn pelgrimsjaren. Voor ik precies wist waar de titel voor stond, had ik vreselijke moeite om die te onthouden, moet ik bekennen. Het begint inderdaad als een typische Murakami. Een man van in de dertig die terugkijkt op zijn (voornamelijk) eenzame leven. Het is niet zijn beste boek, dat ben ik met je eens. Maar het is wel weer een mooi en geslaagd verhaal.
Ik vond de eerste pagina’s inderdaad ook moeilijk om door te komen. Tsukuru Tazaki die meer dan een half jaar alleen aan de dood kan denken. De schrijfstijl kwam me ook een beetje te simpel over. Maar als je eenmaal in het verhaal zit! Murakami weet je altijd weer mee te slepen, zo ook nu weer. Ik weet niet precies hoe hij dat doet. Ja, je wil weten waarom die vrienden hem uit de groep knikkeren, maar is dat de reden dat je blijft lezen?
Na het stroeve begin verliep het verhaal dus heel fijn. Het verhaal was intrigerend. Het gedeelte van Tsukuru’s vriend Haida was een mooi middenstukje. Dat ze elkaar zo vaak zien in het zwembad dat ze op een gegeven moment maar bevriend raken. Ze zijn steeds samen, Haida kookt altijd voor Tsukuru, maar ook hij verdwijnt opeens. Dat lijkt bijna een vloek te zijn voor die arme Tsukuru.
De Kleurloze is inderdaad heel herkenbaar. Ook ik heb een hechte vriendschap gehad op de middelbare school, net als jij. Hoe zouden wij gereageerd hebben als we er plots uit moesten? Niet zoals Tsukuru in ieder geval. Ik vond het ook ongeloofwaardig dat hij niet doorvroeg. En aan de andere kant is dat weer typisch Murakami. Zijn personages zijn altijd wat passief, laten alles maar gebeuren. Tot het moment dat ze besluiten in actie te komen.
Jij had het over de ‘ijzersterke’ Sala. Ik begreep echter niet goed waarom Sala de rede is dat Tsukuru na al die jaren eindelijk op zoek gaat naar zijn vrienden. Daar had Murakami wel wat over uit mogen wijden. Of was het vooral het vooruitzicht dat ze dan weer met hem naar bed ging?
In het boek staat ‘Le Mal Du Pays’ centraal van Liszt. Ik had nog nooit van hem gehoord, eerlijk gezegd. Maar ook ik heb tijdens het lezen van het boek vaak dat stukje aangezet. Heel erg mooi. Er komt vaak muziek voor in de boeken van Murakami, maar ik kan me niet herinneren dat er eerder klassieke muziek in voorkwam?
Na het enorme epos 1q84 heeft Murakami ons een fijn tussendoortje gegeven. Een mooi, ietwat mysterieus verhaal, dat je zo snel mogelijk uit wil lezen. Wat zou er volgen?
Groetjes en liefs terug,
majda[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Mailen over Haruki Murakami – Majda”