Met het bruiloftsseizoen in volle gang, moeten we het er toch eens over hebben: sommige Marokkaanse bruiloften. Of beter gezegd: Marokkaanse, of Maghrebijnse, bruiloften (Euro-Algerijnen kunnen er ook wat van) in Europa.
Zo vrolijk, ongeremd en extravagant als Marokkaanse bruiloften in Marokko zijn, zo verstikkend conservatief in Europa waar veel mensen nog de middeleeuwse mentaliteit aanhangen en vrouwen en mannen gescheiden houden.
Berlijnse muur
Kom op, mensen, 2016 hier. Ik heb nooit die krampachtige behoefte begrepen van mensen om de seksen gescheiden te houden tijdens bruiloften. Het resultaat is namelijk deprimerend: de vrouwen dansen en feesten en in een andere ruimte, strikt gescheiden, zitten de mannen met elkaar te zitten. Vroeger maakten we altijd grapjes dat de mannen over Amerika en Israël gingen praten, nu zal da’esh wel het gespreksonderwerp zijn. Heel sexy, zo op een bruiloft.
Ondertussen schalt de muziek door de luidsprekers en wordt er in de belendende ruimte (vaak provisorisch gescheiden door een soort Berlijnse muur van gordijnen) door de vrouwen gefeest. Ik ken de smoesjes: dat vrouwen op hun gemak zijn zonder mannen, dat het veiliger is. Hou toch op. Het hele leven is gemengd en dan zou het op bruiloften opeens een probleem zijn? Maar het is geen bezwaar als de fotograaf een man is en de DJ ook, die fungeren dan opeens als de ongevaarlijke eunuchs, of zo. Iemand zei me ooit eens dat hij het wel begreep, want ‘voorkomen is beter dan genezen’. Wat er precies voorkomen moest worden, werd me niet duidelijk, of hij moest het over zichzelf hebben want hij stopte hem graag overal in.
Omkleedfestijn
Het ergste is als mannelijke familieleden tussendoor naar de vrouwenzaal worden begeleid om even mee te dansen of op de foto te gaan. Dan is de mannelijke aanwezigheid opeens geen probleem. Of aan het eind van de avond, als de mannen het zat zijn en gewoon achterin de zaal gaan staan om ook wat van het feest mee te pikken.
Niet meer doen, mensen. Een bruiloft zou een feest voor iedereen moeten zijn. Een avond waarop iedereen even alles laat varen. Als je zonder zorgen je boodschappen kunt doen in een volle supermarkt en de drukte van het openbaar vervoer kunt ondergaan, overleef je ook wel een avondje vrolijkheid zonder sekse-segregatie. Mannen vinden het ook leuk om te mee te dansen en plezier te hebben, heus.
Dan een ander heikel punt: die hele traditie van bruiden die zich tig keer om kleden. Moet dat nou? Voor wie doe je dat nu helemaal? Je mist het feest, bent de hele tijd achter aan het omkleden terwijl de rest van de vrouwen plezier heeft. Sommige tradities zijn mooi, verdienen het behouden te blijven, maar dat hele omkleedfestijn met alle stress van dien, snap ik niet.
Vergeven en vergeten
Dat een bruid er voor kiest, oké, maar waarom vrouwelijke gasten dat ook doen, ontgaat me in het geheel. Vroeger zag ik het alleen in Marokko, maar nu ook hier: dan komen vrouwelijke gasten zwaar bepakt aan om zich halverwege in een andere jurk te hijsen. Waarom in godsnaam? Dat zijn vast van die types die vinden dat het eigenlijk altijd over hen gaat. Of zou moeten gaan.
De bruiloften gaan vaak tot laat door. Dat betekent pas rond twaalf uur ’s nachts eten en dan rond drie uur ’s nachts pas de taart aansnijden. Wáánzin. De meeste gasten zijn dan al weg en tenzij je zo laat de taart aansnijdt omdat het een kleintje is en er niet genoeg voor iedereen is, moet er voortaan toch echt beter op de tijd gelet worden. Om drie uur ’s nachts is alle lol er al uit geperst.
Maar op zich zou alles vergeven en vergeten kunnen worden, het late eten, de aanstellerige verkleedpartijtjes, als mensen maar normaal zouden doen en niet zo hysterisch over gemengde feesten. Kom op, iedereen weet wat er gebeurt op de huwelijksnacht, we weten allemaal hoe baby’s worden gemaakt. En gewoon: het bestaan wordt een stuk aangenamer als mannen en vrouwen normaal tegen elkaar doen en elkaar niet als bedreigende verlengde van hun naakte geslachtsdeel zien. Moet je zien hoe ontspannen en feestelijk de sfeer dan wordt.
info[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Marokkaanse bruiloften”