Moeras

Colette Pope Heldner

Soms twijfel ik, moet ik deze lieftallige site niet gewoon vrolijk houden en de meer maatschappelijke en politieke stukken op Frontaal Naakt plaatsen. En soms, als ik een bedrijf benader, denk ik weleens ‘als ze maar niet het laatste opiniestuk lezen.’ Want dat is het, hè, bedrijven willen toch de schijn ophouden, een fantasiewereld creëren waar alles roze en vrolijk is.

Maar iedere keer haal ik toch weer mijn schouders op. Het is namelijk geen Instagram-wereld, niet alles is leuk, vrolijk, lekker en zorgeloos. Buiten die artificiële bubbel wacht een grauwe, wrede wereld. Doen alsof die niet bestaat en met je hoofd in de crèmes en #ootd blijven en hardnekkig iedere stellingname vermijden, is dan eigenlijk best wel immoreel en obsceen.

Vooral op een dag als vandaag waarop het voelt alsof je in een ander land bent wakker geworden. Het polderland is niet meer. Het land van consensus zoeken tot alles verwaterd is en je scheel ziet, is weg. Het land dat altijd nog een minimale beschaving hoog hield is door dit kabinet definitief ten grave gedragen. Het kunstmatige coma is stopgezet, we moeten de realiteit onder ogen zien.

We worden geregeerd door racisten die oprecht geloven dat verschillende groepen mensen niet vreedzaam kunnen samenleven. Wat dit in werkelijkheid zegt is dat zij niet vreedzaam met andere groepen mensen kunnen samenleven. En dat ze dat niet kunnen, zien we elke dag aan hun beleid.

Onleefbaar
Een corrupte en harteloze bende – ja, sorry, ik heb geleerd dat we moeten benoemen, dus dat doe ik nu maar – leidt dit land en gaat vrolijk naar een concert terwijl twee onschuldige kinderen een onzeker lot tegemoet gaan door hun toedoen.

Soms moet je hard zijn, zegt de premier van dit land. Het is alleen zo wrang dat dit kabinet nooit hard is tegen de criminelen en veelplegers die het land leegroven, maar wel tegen de zwakkeren in dit land. Tegen de weerlozen die al niks meer hebben en door dit kabinet nog meer van hun waardigheid worden beroofd.

Het is zo zuur dat de verzorgingsstaat wordt afgebroken en de kas van multinationals wordt gespekt. Wat wil je dan eigenlijk voor samenleving? Hoe is je mensbeeld? Wat is het einddoel?

We leven in een land waar de haat tegen de Ander tot grote hoogten wordt opgestookt met onsmakelijke fabeltjes, en het eigen kwaad, dat zich open en bloot manifesteert, hardnekkig wordt ontkend.

Dus niks roze bubbeltjeswereld. Mensen gaan voor. Altijd. En wat mij betreft botst dat allerminst met onze liefde voor schoonheid en gastronomie. Integendeel. Dat blijven we doen, maar we blijven ook onze stem verheffen. Zoals er naast het roze veel grauw is, zo is er te midden van alle wreedheid ook veel troost.

Vandaag zijn we wakker geworden in een land dat onschuldige kinderen uitzet. De polder is een onleefbaar moeras geworden.

info[at]aichaqandisha.nl