Elisabetta Sirani
Iedere 8 maart is er weer hetzelfde gemor hoorbaar: van verwende jonge kuikens die denken dat de wereld er altijd zo uitzag en vrouwenrechten een geboorterecht zijn. Van vrouwen die vinden dat de emancipatie helemaal voltooid is. Van mannen die het maar onzin vinden en lollig een mannendag eisen -alsof het niet elke dag mannendag is.
Ja, Internationale Vrouwendag is hard nodig. Dat sommige vrouwen hun perfecte leventje volmaakt vinden, verhindert niet dat andere vrouwen massaal en systematisch achtergesteld worden. Ja, omdat hier in dit land mannen en vrouwen naar verluidt gelijk zijn, betekent niet dat de strijd is beslecht. Ja, zolang te veel mannen nog te vaak wegkomen met geweld tegen vrouwen.
Vrouwenrechten zijn geen vanzelfsprekendheid. Daar hebben vrouwen in het verleden hard voor gevochten en daar vechten vrouwen wereldwijd nog altijd voor. Voor zelfbeschikkingsrecht, voor gelijkheid, voor het recht op een menswaardige behandeling.
Seksistisch monster
En dat vrouwen in Nederland niet op de letterlijke brandstapel worden gegooid, maakt de virtuele versie ervan niet minder ernstig. Laat een vrouw op televisie verschijnen met een onafhankelijke mening, en het primitieve geloei is niet van de lucht. Dus je kunt wel met emancipatie schermen, maar als op onbewaakte momenten het seksistische monster in je zijn weg naar buiten vindt, is er nog veel werk te richten.
Uiteraard zijn er altijd vrouwen die het met de seksistische mannen eens zijn. Die vinden dat vrouwen niet zo moeten zeuren. Die hakken altijd met wilde overgave in op andere vrouwen. Daar voelen ze zich goed door. Dat zijn de deugvrouwen. Van die ‘zie mij eens echt geëmancipeerd zijn. Biertje, schat?’.
Dan heb je de paternalistische feministes, die de plaats in hebben genomen van mannen en andere vrouwen vertellen wat ze moeten doen. Vijf dagen werken, bijvoorbeeld. Niet thuis blijven met de kinderen. Geen hoofddoek dragen.
Geveinsde bezorgdheid
Die hoofddoek brengt ons bij de racistische, neo-koloniale feminist. De vrouw die haar walging voor andere vrouwen slecht verhult met geveinsde bezorgdheid. Een bezorgdheid die ze dwingend uit door iedere vrouw met hoofddoek weg te zetten als onderdrukt en minderwaardig. Door voor die vrouw te bepalen wat goed is voor haar en wat niet. Alsof de hoofddoek alle wilsbekwaamheid en intelligentie wegvaagt.
En het cirkeltje is rond. Zolang vrouwen worden ingezet als pion, zolang vrouwen wordt verteld hoe zich te gedragen, kleden en hoe hun leven te leiden, is Internationale Vrouwendag nodig. Zolang vrouwen als handelswaar worden verhandeld, geweld tegen vrouwen te vaak onbestraft blijft en vrouwen zelfs binnen in een huwelijk niet veilig zijn voor verkrachting, is Internationale Vrouwendag nodig.
Vanzelfsprekendheid
Nu misschien wel meer dan ooit, want de verkregen rechten worden al te vaak als schaamlap gebruikt om het ingebakken seksisme, dat niet zelden gepaard gaat met virulent racisme, te bagatelliseren. Maar het is eigenlijk heel simpel: als een zwarte vrouw met een mening tot collectieve hysterie leidt, is er nog een lange weg te gaan. Al een seksueel liberale vrouw tot kortsluiting leidt, is er een lange weg te gaan. Als politieke debatten alleen worden gevoerd door witte mannen in pak, is er nog een lange weg te gaan. Als politici verkondigen dat vrouwen terecht minder verdienen dan mannen, is er nog een lange weg te gaan. Als de Amerikaanse president het volstrekt normaal vindt vrouwen bij het kruis te grijpen en hun abortusrecht terug te draaien, is er nog een heel lange weg te gaan.
En zolang vrouwen in teveel landen strijden om te overleven, voor lichamelijke integriteit, voor een toekomst voor hun dochters, past het gewoon even je muil te houden.
Pas als iedere vrouw haar leven kan leiden zoals zij dat wil, zonder dwang, zonder onderdrukking, met hoofddoek of zonder, met zoveel seksuele partners als ze wil, zonder gekapitteld te worden, vrouwen net zoveel verdienen als mannen en niet meer ondervertegenwoordigd en achtergesteld zijn, kun je vragen of dat nou moet, zo’n vrouwendag.
En dan blijft het antwoord ja. Om ons eraan te herinneren dat die rechten geen vanzelfsprekendheid zijn.
info[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Moet dat nou zo’n vrouwendag”