Bij Franse films zijn de eerste minuten vaak beslissend: wordt dit een beeldschone film die onder je huid gaat zitten of een vervelende, verantwoorde film die je goed moet vinden omdat de kunstpausen dat nu eenmaal besloten hebben, maar die in werkelijkheid een aanslag is op je levensvreugde.
Dit geldt natuurlijk voor alle films, maar Franse producties hebben nog te vaak een elitair, abstract, ontoegankelijk imago onder het grote publiek. Geheel onterecht. De Franse cinema brengt vele parels uit. Mon Roi is daar een van.
Het verhaal is eenvoudig en universeel. Tijdens haar herstel in een revalidatiecentrum kijkt Tony (Emmanuelle Bercot) terug op haar turbulente liefdesrelatie met de extraverte Georgio (Vincent Cassel).
Geweldig acteerwerk
De film zit vol flashbacks en je wordt langzaamaan meegezogen in de opwindende, ontembare, gekmakende en radeloos stemmende liefde tussen de twee.
Dit is het soort liefde dat je eigenlijk een keer meegemaakt moet hebben om te weten wat liefde echt is. Geen saaie, monotone negen-tot-vijf-liefde zonder pieken en dalen die je, als je heel eerlijk bent, onverschillig laat. Maar alles opslokkende liefde waar je je in verliest en vervolgens heen en weer wordt geslingerd tussen uit het dal kruipen of veilig op de bodem blijven om de hoop op de extatische momenten niet te verliezen.
Mon Roi is geregisseerd door Maïwenn, dochter van de Algerijns-Franse actrice Catherine Belkhodja. Het acteerwerk is geweldig, vooral van de altijd fantastische Vincent Cassel. De man is één vat passie en energie. Het type minnaar voor wie je je waardigheid met graagte opgeeft. Zijn spel contrasteert mooi met dat van Emmanuelle Bercot aan wie je de onzekerheid ziet knagen.
Ze worden nog gemaakt. Intelligente liefdesfilms. Prachtig!
‘Mon Roi’ draait vanaf vandaag in de bioscoop.
hassnae[at]aichaqandisha.nl