Eerst was er het voorzichtige ongeloof: een groepsverkrachting van duizend mannen is zo enorm, zo astronomisch, dat kon toch bijna niet waar zijn? Al snel vermengde het ongeloof zich met grote zorgen: als dit echt was, dan was het niet bevatten. Daarna groeide de misselijkheid: vluchtelingen, Arabieren, Tahrir-plein.
De verontwaardiging over wat er al dan niet was gebeurd in Keulen bouwde zich als een verbale lawine op en werd minder en minder controleerbaar. Het enige waar een hele grote groep bezorgde burgers op Twitter het jubelend over eens was, is dat duizend vluchtelingen, ‘Noord-Afrikanen en Arabieren’, vrouwen hadden aangerand en verkracht.
Wie daar niet in meeging, was politiek correct. Uiteraard. Als je niet meegaat in onbevestigde berichten die de logica tarten ben je politiek correct. Als je als een opgewonden hond vol bloeddorst op het gebeuren springt en triomfantelijk ‘De Vluchtelingen! De Arabieren!’ declameert, ben je volstrekt helder en rationeel bezig.
Gekaapt slachtofferschap
Lees ook dit stuk van die streberige Amsterdamse VVD’er Dilan Yesilgoz die werkelijk geen kans voorbij zal laten schieten om te laten zien dat zij van het benoemen is en uiteraard grif strooit met alle mogelijke clichés. Op het eind schrijft ze: “De Duitse politie is naar eigen zeggen nu de camerabeelden aan het bestuderen, op jacht naar de daders. Mooi. Wij willen deze gezichten zien. Op televisie, in de kranten, op social media.”
Ze kaapt het slachtofferschap van de slachtoffers. Het gaat niet langer om wat de slachtoffers hebben meegemaakt en wat zij willen, maar om wat Yesilgoz wil. Een VVD’er uit Amsterdam, alsof de Duitser niet mondig genoeg zijn en niet in staat uit te zoeken wat er gebeurd is. Zoals zo vaak krijst ze namelijk maar wat in het rond, want als er de afgelopen dagen íets bekend is geworden, is dat er verdomd weinig bekend is. De tegenstrijdige berichten volgen elkaar dan ook rap op.
Mad Max meets the Living Dead
Een groep van duizend vluchtelingen, Arabieren, Noord-Afrikanen die al aanrandend en verkrachtend een nachtlang het stationsplein terroriseert, dat is Mad Max meets the Living Dead, met twee keer het budget van Mad Max Fury Road. En dit wordt met nauwelijks ingehouden smaak opgedist door ongelooflijk veel benoemers en vervolgens herkauwd en uitgespuugd tot er niets meer over is van het oorspronkelijke verhaal.
Wie de Duitse media leest, en dat heb ik gisteren pas gedaan, krijgt een heel ander beeld van wat zich heeft afgespeeld. Er waren duizend mensen bijeen, niet duizend mannen op verkrachtingstocht. Het bericht dat de burgemeester van Keulen vrouwen zou hebben aangeraden afstand te houden, geloof ik niet zomaar. De gretigheid waarmee mensen aan de haal gaan met uitspraken en feiten en die verdraaien, is beangstigend.
Kritische kanttekeningen
Uiteraard ging de Venlose voorman gisteren aan de haal met het Keulense verhaal en waarschuwde op apocalyptische wijze dat ‘onze vrouwen en dochters’ in gevaar zijn. Tot wie die ‘onze’ niet horen, zijn alvast de vrouwen die kritische kanttekeningen plaatsen bij de raciaal gekleurde verontwaardiging. Zij mogen namelijk wel verkracht worden van de PVV-aanhang die helemaal losgaat op Twitter.
Maar om een heel lang, ingewikkeld en wazig verhaal kort te houden: mannen moeten te allen tijde met hun poten van vrouwen afblijven als vrouwen daar niet van gediend zijn. Dus haal die vieze fikken van die billen af, ook al staan ze te schudden op de dansvloer. Blijf met je tengels van beha-bandjes af, ook al zie je het onder het topje vandaan komen. En nee, gewoon even een kusje zit er niet in. Ongewenst is ongewenst. Wat de huidskleur van die handen is, doet er niet toe.
Seksueel geweld is een groot probleem. In alle vormen dat het voorkomt. Dat er buitenproportioneel meer aandacht is voor de vermeende afkomst van de daders dan de daad en mensen nu feit en fictie door elkaar husselen en zo zeer bewust onrust zaaien, is een nog veel groter probleem.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
4 Reacties op “Onze vrouwen”