Prachtig, dat was mijn eerste reactie toen ik de cover zag van het allereerste nummer van Vogue Arabia dat op 5 maart aanstaande verschijnt.
De Arabische Vogue is al een aantal maanden online, maar gaat nu dan echt in print verschijnen onder hoofdredacteurschap van de Saoedische prinses en fashionista Deena Aljuhani Abdulaziz. Voor de eerste cover is gekozen voor ‘model van het jaar’ Gigi Hadid, dochter van het Nederlandse model Yolanda Hadid en de Palestijnse zakenman Mohamed Hadid.
Een logische keuze voor een Westers blad dat de Arabische markt betreedt en zo de twee werelden weer op een andere manier met elkaar vermengt. Twee werelden die door Gigi’s aderen lopen. De Arabische Vogue heeft dat begrepen en die Arabische wortels van Hadid benut in samenwerking met fotografen Inez van Lamsweerde en Vinoodh Matadin.
Cultural appropriation
Maar nu is er dus ophef. Het zal eens niet. Gigi Hadid spreekt zich wel vaker uit over haar Palestijnse identiteit, maar volgens de culturele en religieuze scherpslijpers doet ze dat alleen wanneer het haar uitkomt. Anderen vinden het idioot dat zij geprezen wordt voor de sluier en hijab die ze draagt, terwijl zij ervoor worden aangevallen. En weer anderen vinden dat ze geen hijab mag dragen omdat ze niet religieus is.
Waar te beginnen, hè? Kennelijk moet je als Arabische constant met een soort bord rondlopen dat je Arabisch bent. Kennelijk moet je je ‘islamitisch’ gedragen om het recht te hebben een foulard op je hoofd te zetten. En blijkbaar mag je voor een shoot in een Arabisch blad niet je Arabische wortels profileren. Mag niet. Cultural appropriation.
Racistische politici die verdeeldheid zaaien, zijn een verschrikkelijk probleem. Maar de stuitende domheid van mensen, de afgunst, het onbedwingbare verlangen schoonheid kapot te trappen, dáár gaat de wereld echt aan ten onder.
Arabische schoonheid
Verdeeldheid, vijandschap bestrijd je door kennis, door ontmoeting, door versmelting. Door mensen de ander te laten zien, door herkenning te creëren, verwantschap. Daarom zeg ik altijd dat kunst en cultuur opbouwen wat politiek afbreekt. Daarom ook begon ik jaren geleden met stukken over de Arabische wereld. Kunst en cultuur, en eten, laten we het eten niet vergeten, steken moeiteloos grenzen over, raken en overtuigen. Ze laten de andere kant zien, de menselijkheid en de overeenkomsten. Kunst en cultuur tonen een ander perspectief, ze laten zien dat er andere werelden mogelijk zijn, andere interpretaties. ze ontdoen mensen van hun masker, slachtoffers van hun anonimiteit, en brengen de ander dichterbij.
Gigi Hadid, Van Lamsweerde, Matadin en Abdulaziz hebben de schoonheid van de Arabische vrouw laten zien. De pracht van de Arabische-Westerse ontmoeting. Natuurlijk, ze hadden een ‘volbloed’ Arabische kunnen nemen, en die zullen ook vast volgen, maar in een tijd van moslimbans en islamofobie, heeft Vogue Arabia stelling genomen: tegen verdeeldheid, voor erkenning. Erkenning van Arabische rijkdom. Samen met een vrouw die als ‘wit’ wordt gezien, maar dat niet is -en daar trots voor uitkomt.
Dit hele gedoe deed me meteen denken aan het gezeik rond de serie Seks en de Zonde. We lieten daarin zeven bijzondere vrouwen in zeven verschillende landen zien die over hun leven, landen en het geloof spraken. Stuk voor stuk gelovige en buitengewoon intelligente vrouwen, maar de Nederlandse moslims krijsten massaal dat ze afvallig waren, dat we iedere moslimvrouw als zielig en onderdrukt wegzetten en nog zo wat meer. Verbijsterend en om gek van te worden. Wanneer je niet het voorspelbare pad bewandelt, proppen mensen hun oren vol watten, doen ze hun ogen dicht, schreeuwen brand en rennen weg.
Ik ben geen huisallochtoon. Ik ben niet blij met elke kruimel die de witte man of vrouw me geeft. Maar ik zie wel de waarde van het gesprek, van de culturele ontmoeting. En deze eerste Vogue Arabia is niet alleen kunst, maar ook een culturele ontmoeting, een zeer respectvolle. Dat er nog maar heel veel mogen volgen.
info[at]aichaqandisha.nl