Hoera! De Britse band Placebo was eindelijk weer in Nederland. En nog een hoera, omdat een van mijn lievelingsbands precies op mijn verjaardag kwam. Een betere besteding van het begin van een nieuw jaar kon ik mij niet bedenken.
In september van dit jaar kwam het zevende studioalbum van de band uit Loud Like Love en daarom stonden ze zondag 8 december in de Ziggo Dome. ‘Glamrock’-band Placebo brak in 1996 door met het liedje Nancy Boy, een term voor een vrouwelijke homo. Dat paste perfect bij de band rondom de androgyne zanger Brian Molko, die wel eens op het podium in een jurk of rok stond. Tegenwoordig gaan de liedjes minder vaak over drugs en wordt ook het androgyne karakter niet meer zo uitgebuit.
In 2009 zag ik op Pinkpop de band optreden. Ik had vlak voor het festival Infra Red één keer beluisterd en kende ze eigenlijk niet. Maar tijdens dat optreden werd ik fan. Eenmaal thuis heb ik binnen korte tijd alle cd’s aangeschaft en urenlang naar de liedjes geluisterd.
Nu ben ik geen erg trouwe concertganger, maar meestal sta ik bij concerten helemaal vooraan, bij de fanatieke fans. Dat moet met mijn 1.56m wel, want anders zie ik niks. Dit keer had ik zitplaatsen. En dat is saai zeg. De man voor me bewoog amper en hij was niet de enige. Gelukkig waren er wel een paar mensen die losgingen, maar de twee vrouwen naast me werden constant gesommeerd weer te gaan zitten, door een party pooper. Je zou maar genieten van het concert. Dat weerhield mij er niet van om los te gaan op mijn stoel, overigens.
Placebo heeft een snoeiharde, heerlijke show neergezet. Het ene liedje na het andere knalde uit de speakers. Het was een show vol hoogtepunten. Zanger Brian Molko zong af en toe een beetje schor, maar dat mocht de pret niet drukken.
Het was een en al rock achter elkaar. Een prima mix van nieuwe hits (zoals Loud Like Love, A Million Little Pieces en Purify) en de oudere (Special K, For What It’s Worth en Twenty Years). Speaking in Tongues wat ik op de cd maar ‘zozo’ vind, kwam live ontzettend goed tot zijn recht. Af en toe zakte er een doek naar beneden, zodat je bij sommige liedjes de band als een soort schaduw zag.
Er was geen plek voor gevoelige nummers, de Kate Bush-cover Running Up That Hill veranderde tijdens de encore ook in een rock-versie. De avond eindige met Infra Red, waarbij ik mijn stem ook even schor probeerde te zingen. Placebo zette een heerlijke, harde show neer. Het publiek kon wel iets enthousiaster, het kwam me een beetje mat over. De volgende keer sta ik in ieder geval vooraan in de zaal mee te springen.
majda[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Placebo in de Ziggo Dome”