Eén van de opvallendste verschillen tussen de buitenlandse (lees: Angelsaksische) en Nederlandse media is dat de buitenlandse media absoluut geen moeite hebben met ‘benoemen’. Op zich wel verrassend omdat in Nederland ‘benoemen’ de nationale volkssport is geworden. ‘Wij hebben het recht om dat te zeggen want ons land…’ Blaatleuter.
Al in de aanloop naar de verkiezing van Donald Trump tot president van de VS en de retoriek die hij daarbij toepaste was geen van de Amerikaanse en Engelse kranten bang om het woord ‘fascisme’ te gebruiken. Toen Trump Steve Bannon van de extreemrechtse website Breitbart (door Wilders veelvuldig geroemd) benoemde tot Senior-Councelor verzuchtte een Republikeinse senator ‘Fascism has entered the White House’.
In de Nederlandse media klonken echter sussende woorden. Fascisme was zo’n groot woord en dit was de stem van het volk die weerklonk en het zou allemaal wel meevallen. Ondertussen zijn na de verkiezingen het aantal racistische, antisemitische, islamofobe, seksistische en homofobe incidenten in de VS niet meer te tellen. Ook zijn de bewoordingen die voor Geert Wilders worden gebruikt bepaald anders dan die in de Volkskrant of het NRC.
Kwartetten met dreigbrieven
Omdat een groep journalisten en publicisten het doen voorkomen alsof Nederland sinds de jaren zeventig gezucht heeft onder een regime à la Pol Pot en dat het ‘rechtse’ geluid voortdurend gemuilkorfd werd wringen kranten en nieuwsprogramma’s zich, sinds Trump, in allerlei bochten om toch vooral dat (extreem-)rechtse geluid te laten horen. En daarom zien we avond aan avond aan avond verongelijkte rechtse dames en heren mokkend aan tafels van praatprogramma’s beweren dat het rechtse geluid niet gehoord wordt, want de media zijn zo links.
Binnen dat frame past het natuurlijk totaal niet om te zeggen wat en wie Geert Wilders werkelijk is. Vrijheid van meningsuiting en het daaraan gekoppelde benoemen, kent blijkbaar toch een grens. Want zeg bijvoorbeeld aan tafel bij Jeroen Pauw dat Wilders een bijl heeft gezet aan de fundamenten van de rechtsstaat door zijn voortdurende dedain daarvoor en je kunt met twintig personen gaan kwartetten met de dreigbrieven die je in de brievenbus krijgt. Datzelfde geldt als je zou zeggen dat Wilders subiet uit de Tweede Kamer gegooid zou moeten worden door zijn uitspraak dat het een ‘nepparlement’ is dat niet naar ‘het volk’ luistert.
Om nog maar te zwijgen van zijn ongefundeerde beschuldigingen aan het adres van de Officier van Justitie (bevooroordeeld, politiek gestuurd, heksenjacht) en de rechters (laffe, politiek correcte D66’ers) tijdens zijn proces. Een proces dat hij onbeschaamd heeft misbruikt als politiek platform met zijn anti-democratische en anti-rechtsstatelijke ‘laatste woord’ dat liefst een half uur mocht duren, daar waar gewone verdachten een paar zinnen mogen uitspreken.
Tien regels van het fascisme
In de New York Review of Books verscheen onlangs een stuk van de Italiaanse schrijver Umberto Eco met veertien punten om fascisme te herkennen. Om er een paar te noemen: vasthouden aan tradities, het afwijzen van cultuur (kunst) en intellectuelen, het aanwakkeren en in stand houden van angst voor het vreemde, het mobiliseren van grote groepen die zich achtergesteld voelen en hen een stem geven. Enzovoort. Het kan zijn dat dit bekend klinkt.
Als Geert Wilders vindt dat hij en zijn volgelingen, in naam van de vrijheid van meningsuiting, een polonaise mogen lopen tijdens het scanderen van ‘minder! Minder! Minder!’(-Marokkanen) waarom dan in datzelfde kader niet gewoon benoemen wat Wilders is? Want hoe noem je iemand die aan de tien punten van Eco voldoet, voortdurend minachting toont voor de rechtsstaat (en daarmee impliciet voor de democratie) en volhoudt dat hij onderdeel uitmaakt van een nepparlement? Volgens mij noem je dat een fascist.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Potje benoemen met Rebecca”