‘Geef het nou een kans!’ zei een vriendin. Ze had wekenlang aan mijn hoofd te gezeurd dat ze een leuke man kende en dat ik daar eens mee uit moest gaan. Na het steeds afgewimpeld te hebben met ‘teveel te doen’ en ‘geen interesse’ bezweek ik uiteindelijk voor de druk. Ook om van het gezeik af te zijn. ‘Oh leuk!’ jubelde mijn vriendin ‘Ik zal hem jouw telefoonnummer geven’.
Na eindeloos heen en weer ge-app hadden we een datum en een plaats: een restaurant in de Jordaan dat hij had uitgekozen. Een half uur voor de afspraak stuurde hij me een berichtje: ‘Niet vergeten hè’ met zo’n lelijke smiley erachter. Blijkbaar had mijn vriendin hem al ingeseind dat ik wel eens het een en ander vergat. Ik koos ervoor niet te antwoorden maar hem te laten zweten.
Iets met coaching
Er zat een iets te hippe meneer op me te wachten. Hij deed ‘iets’ met coaching en hij had besloten me daar die avond alles over te gaan vertellen. Ik heb niks met coaching. Mensen die werk doen waarbij ze de hulp van een coach nodig hebben doen het verkeerde werk is mijn bescheiden mening. Dat zei ik hem ook na een half uur naar zijn gezwets geluisterd te hebben. Nou! Dat zag ik dus helemaal verkeerd. Ondertussen zaten we al aan het hoofdgerecht.
Vechtend tegen de slaap veinsde ik belangstelling maar ik hoorde allang niet meer waar hij het over had. Ik dagdroomde van spruitjes schoonmaken, een voetbad met een rozemarijn bruistablet en een haakwerk. En ik kan niets eens haken. ‘Of vind jij dat ook?’ hoorde ik hem ineens vragen. ‘Ja’ antwoordde ik maar glazig. Hij keek me verbaasd aan en zei dat hij dat niet van mij had verwacht. Ik zelf ook niet want ik had geen idee wat ik had gevonden en ik zou er ook nooit meer achter komen.
Veroveringen
Toen we aan de koffie zaten was hij eindelijk uitgepraat over zijn fascinerende beroep en vroeg wat ik nou deed. ‘Niets’ zei ik. Zin om te praten had ik allang niet meer. Ik wilde naar huis. Of naakt gillend door een bos rennen. Of aan een kroonluchter zwaaien met een fles champagne.
Dat ik had gezegd dat ik niets deed maakte geen indruk op hem. Sterker nog, nu kon hij weer fijn verder praten over zichzelf. Over zijn huis en zijn auto. Zijn vakanties naar verre oorden. Zijn veroveringen. Zijn hobby’s. Terwijl mijn hoofd bijna achterover sloeg van verveling zag ik mezelf in gedachten langzaam met beide handen zijn keel dichtdrukken.
Treurige smiley
Buiten zei hij dat hij het leuk had gevonden me te ontmoeten en of hij me ergens af kon zetten. Ik loog dat dat niet nodig was omdat ik vlak om de hoek woonde (een hoek van een half uur lopen). Toen ik zijn lippen op me af zag komen draaide ik me razendsnel om, zei vluchtig ‘dag!’ en maakte me uit de voeten.
Naar huis lopend voelde ik me als een hondje dat voor het eerst zonder riem wordt uitgelaten. Ik kon weer ademen. Het eerste wat ik deed was hem een bericht sturen met de mededeling dat we maar niet meer moesten afspreken omdat we niets met elkaar gemeen hadden. En of hij mij zijn rekeningnummer kon geven zodat ik de helft van het eten kon terug betalen. Nadat ik op verzenden had gedrukt was ik zo opgelucht dat ik even stiekem in het donker ging huppelen.
Na tien minuten stuurde hij een bericht terug. Hij vond het jammer. Het was toch gezellig geweest? Het geld voor het eten hoefde hij niet terug (treurige smiley). Hij dacht dat we een klik hadden. We hadden immers zo gezellig met elkaar gepraat?
rebecca[at]aichaqandisha.nl