Summer makes me drowsy
Autumn makes me sing
Winter’s pretty lousy,
but I hate spring.
Alhoewel het een gedicht is van mijn favoriete Dorothy Parker ben ik het hiermee heel erg oneens. Er is namelijk geen vreselijker jaargetijde dan de herfst.
De kale bomen stemmen me intens droevig. Niet alleen vanwege het uitzicht op een kale takkenbos, die eens een bloeiende boom was, waardoor de maan ineens fel en ordinair schijnt. Maar ook vanwege de bladeren op de grond. Het is mijn innige overtuiging dat sommige bomen expres wat bladeren over een verse hondendrol draperen en dan wachten tot ik voorbij kom en daar dan precies met mijn naaldhakken bovenop ga staan. Soms zou ik zweren dat ik ze dan zachtjes hoor grinniken.
Winter 1 en 2
De herfst is ook het jaargetijde waarin je zorgvuldig opgemaakt de deur uitgaat, een stortbui over je heen krijgt en vervolgens op de plaats van bestemming arriveert als Alice Cooper na een redelijk zwaar optreden. Om het geluk compleet te maken word je in de herfst zo bleek als een laken en is je neus voortdurend rood van de striemende wind en het snuiten. Want dat is ook zo’n fijn cadeau van de herfst: verkoudheid en griep.
Daarnaast is het voortdurend donker in herfst. Dat komt niet alleen door het ontbreken van de zon maar ook door de invoering van die onzinnige wintertijd waardoor het donker is als je de deur uitgaat en nog net zo donker als je weer huiswaarts keert. Combineer dit dan ook nog eens met een gebrek aan leefbare buitentemperatuur en een overschot aan regen en wind.
De herfst is ook de voorbode van de winter. Nu is de winter niet per se een vervelend seizoen, maar helaas bestaan er twee soorten winter. Winter 1 geeft sneeuw, vrieskou en strakblauwe luchten. Winter 2 is een voortzetting van de herfst. Mijn voorkeur gaat uit naar Winter 1 want daar word ik best gelukkig van. De praktijk wijst uit dat wij merendeels getrakteerd worden op Winter 2.
Donkere wolken
Er zijn mensen die de herfst bezingen. Die loven de verkleurende bladeren en het wisselen der seizoenen. Als het heel erge herfstmensen zijn noemen ze de seizoenen een metafoor voor het leven. En daar kijken ze dan heel blij bij want ze vinden zichzelf wijs. Zulke mensen wil ik eigenlijk gewoon heel erg hard slaan. Als ik het koud en onaangenaam had willen hebben was ik wel een ijsbeer geworden.
Goedbeschouwd dient de herfst geen enkel doel. Ik word er verdrietig van en wil eigenlijk alleen maar slapen. Dat slapen doe ik dan in een Disney berenhol met een open haard en een gezellig warm bed met veel dekens en voor het bed geruite pantoffels op een kleedje. Die staan daar klaar voor als ik er af en toe uit moet om een plas te doen.
Ik kan helaas geen winterslaap houden (ook vanuit praktisch opzicht niet want er moeten rekeningen betaald worden). De herfst is nu namelijk niet alleen een seizoen. Ook ik moet hier een lamlendige metafoor maken: het is ook in politiek en sociaal-maatschappelijk opzicht herfst en er kan ons een lange, vreselijke winter te wachten staan. Slapen is laf en dus absoluut geen optie.
Maar het liefst zou ik zeggen: maak me maar weer wakker als het lente is, als de krokussen weer gaan bloeien, de zon weer schijnt en de donkere wolken weg zijn.
rebecca[at]aichaqandisha.nl