Een jaar geleden ongeveer schreef ik nog enthousiast over het televisieprogramma Bizarre Foods met Andrew Zimmern. Daar was ik een beetje verslaafd aan geraakt. Inmiddels is de liefde flink bekoeld. Ik heb zijn trucjes door. Als hij iets lekker vindt (en hij vindt bijna alles lekker) kijkt hij omhoog en wiegt met zijn hoofd. Zijn stem begint steeds meer te lijken op die van de moeder van Fran Dresscher uit the Nanny. Het is een beetje zoals met een verkering die te lang duurt. Iets dat je in het begin lief en charmant vindt kan zo irritant worden dat je op een gegeven ogenblik denkt ‘Nog één keer en je verdwijnt in de vriezer’.
In dat stadium was mijn relatie met Andrew Zimmern beland. Hij werd té voorspelbaar. En irritant. Bijna iedere aflevering is hetzelfde: alles is lekker. En wat niet lekker is, noemt hij ‘an acquired taste’. Na de laatste aflevering die ik zag weet ik bovendien ook zeker dat hij de kluit belazert en er een zootje van maakt. Die aflevering speelde zich namelijk af in Nederland. En wel specifiek in Amsterdam.
Bos tulpen in onze reet
Zimmern bezocht de broodjeszaak van Van Dobben, een palingrokerij in Volendam (vanaf nu een buitenwijk van Amsterdam) en een startend bedrijf in het gebouw van broedplaats Lola Luid. Bij Van Dobben at Zimmern een broodje halfom (That’s a nice sandwich!) en een kroket. De kroket vond hij niet te hachelen. En dat was dan wat the Dutch de hele dag door aten… Amerikanen die al denken dat we hier de hele dag rondlopen op klompen met een bos tulpen in onze reet visualiseren daar vanaf nu dus ook een kroket bij. Nice.
De palingrokerij was gewoon een palingrokerij. Van daaruit switchte hij naar de jonge ondernemers uit Lola Luid, die snacks maken van ganzenvlees. De ganzen worden geschoten bij Schiphol waar ze voor overlast zorgen (aldus Schiphol). Zimmern keek met lede ogen naar de ondernemers die zelf probeerden de ganzen uit de lucht te schieten. Hij is dol op jagen. In andere afleveringen was hij regelmatig te zien in een camouflage outfit, geweer in de aanslag om vogels, herten en waterbuffels af te schieten. Zijn ogen gaan dan schitteren. Als hij iets geraakt heeft juicht hij als een op hol geslagen Hilbilly.
Waardeloze schutters
Nu schitterden zijn ogen niet. De Nederlandse wet schreef namelijk voor dat hij, als buitenlander, niet mocht schieten. En hij zou het zoveel beter hebben gedaan dan de twee jongens die hij waardeloze schutters vond. Het was duidelijk dat hij de strenge regels rond schietvergunningen en jacht in Nederland maar gezeik vond. ‘In such a liberal and progressive country there are probably more animal activists than hunters’ kon hij niet nalaten smalend op te merken. Ik riep toen iets tegen de televisie dat waarschijnlijk niet door de censuur komt.
Door het volkomen vertekende beeld dat hij gaf van de eetgewoonten in Nederland begon ik ook sterk te twijfelen aan wat voor onzin hij mij en andere kijkers op de mouw had gespeld. Over Marokko, Peru, Mongolië, Nigeria.
Kort en goed: de televisieverkering met Andrew Zimmern is nu definitief voorbij. En ik hoef hem voorlopig ook niet meer te zien.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Rebecca’s verkering is uit”