Niet alleen in Nederland raakt iedereen van de leg als een bekendheid iets zegt of twittert. Hier ontploffen mensen al als ze tot de elite worden gerekend (maakte iemand mij maar eens uit voor elite, wat een zaligheid!) en in Libanon zijn ze nu al een paar dagen aan het koken vanwege de laatste uitlatingen van Ziad Rahbani, groot musicus en zoon van Libanons trots, zangeres Fairouz.
Rahbani die wel vaker tegen zere schenen schopt (zo sprak hij zich eerder uit voor de Syrische president Bashar al Assad) vertelde in een interview met de Libanese online krant Al Ahed dat zijn (christelijke, maar vooral mediaschuwe) moeder fan is van Hassan Nasrallah, frontman van de omstreden (islamitische) Hezbollah.
Twitter ontplofte. Stukken verschenen. Ruzie in het land. Critici vinden dat hij het recht niet heeft namens zijn moeder te spreken: ‘als zij dat vindt, moet ze dat zelf maar zeggen’. Anderen nemen het voor Fairouz op en vinden dat ook zij recht heeft op haar mening.
Iemand twitterde dat Rahbani het laatste overgebleven Libanese symbool kapot heeft gemaakt met zijn uitlatingen. Jumblat, de Druzische leider van de socialistische partij opperde dat Fairuz nog altijd een Libanees icoon is en dat ze buiten elke politieke discussie gehouden moet worden.
Dat buiten de discussie blijven, is nu juist het kenmerk van Fairouz die zich nooit heeft gemengd in het politiek verscheurde Libanon: ze steeg boven de politieke partijen uit en onthield zich jarenlang van enig commentaar: ‘ik zing en dat is voldoende’, zei ze eens in een interview. Daar heeft haar zoon weinig mee op, want hij staat er om bekend een flapuit te zijn.
Hassan Nasrallah van Hebzollah zag zich genoodzaakt op de zaak te reageren: ‘het is heel gewoon dat mensen van elkaar houden. Daar hoeft geen ophef over te zijn. Mensen zijn fan van anderen. Daar is niks mis mee. Zijn we opgehouden van elkaar te houden hier in Libanon, of zo?’
Fairouz is niet de enige artieste die zich (hoewel indirect) gemengd heeft in het politieke debat. Volgens berichten droeg de eveneens christelijke Julia Boutros tijdens een recent concert twee nummers op op aan Hezbollah. De steun voor de beweging is vanwege hun bescherming van de christelijke minderheden en kerken in de Levant. Saoedi-Arabië wordt in het Syrische conflict gezien als grote boosdoener omdat ze de rebellen steunt.
De grote Syrische regisseur Najdat Anzour heeft ook zijn pijlen op het koninkrijk gericht met zijn laatste, Engelstalige, productie King of the Sands die vorige week in Damascus in première ging. In de film wordt de stichter van het koninkrijk, Abd al-Aziz Saud, neergezet als bloeddorstig en polygaam en wordt er een directe link gelegd tussen Saoedi-Arabië, het wahabisme en terrorisme. Anzour regisseerde eerder een succesvolle serie over zelfmoordterroristen.
Saoedi-Arabië heeft flink aangedrongen op het tegenhouden van de film, maar zonder succes. Anzour zei dat film zijn enige wapen is, naar aanleiding van de doodsbedreigingen die hij kreeg. In een interview zei hij dat ze hem wel kunnen aanpakken, maar dat er vele anderen zijn die hun mening ook zullen uiten.
hassnae[at]aichaqandisha.nl