Foto’s: © AichaQandisha
We zijn in Granada. Na een lange wandeling door de heuvels van Albaicin, willen we neerploffen op het terras van Ruta del Azafran, tegenover Alhambra. Ons aangeraden door Hassnae en het enige restaurant in Granada dat ik op mijn lijstje had staan.
Hoewel de terrassen ernaast allemaal redelijk bezet zijn, is Ruta del Azafran uitgestorven. Maar gelukkig wel open. Dus kiezen we het beste plekje uit: aan de rand, met een prima uitzicht op Alhambra. Na ons durven meer mensen het aan en al snel loopt het terras langzaam vol.
Het is er aangenaam vertoeven. De zon gaat langzaam onder, er waait een koel briesje en om het half uur wisselen de straatmuzikanten zich af. Een betere locatie bestaat er bijna niet. We zien het Alhambra langzaam in het donker verdwijnen en later oplichten.
Onbekende amuse
Maar terug naar het eten. Om te beginnen krijgen we een amuse. Een puree met iets van vis. Want hoewel de bediening uitermate vriendelijk is, hebben ze ons niet verteld wat het is. De vraag is of ik het anders wel had geweten, want mijn Spaans is niet zo best.
Ruta del Azafran biedt het beste van twee werelden: de Andalusische en Arabische keuken. Er staan veel Marokkaanse gerechten op de kaart, dus het voelt heel vertrouwd. Ik kies direct voor de bastilla als voorgerecht, want die kan ik nooit weerstaan. Een Marokkaans gerecht, maar oorspronkelijk zou het uit Andalusië komen (al is dat niet helemaal zeker).
Het bladerdeeggerecht met kip combineert zelf ook het beste van twee werelden: zout en zoet. Ook deze bastilla is rijk gevuld met kip, en een strooisel van amandelen met suiker. Precies goed gekruid, een geweldig begin van de avond.
Groenten
Daarna volgt nog een typisch Marokkaans gerecht: couscous! De couscous zelf was niet heel zacht, dus ik vermoed dat die gekookt in water is en niet gestoomd, zoals het hoort. Maar verder had ik er niks op af te dingen: de tajine was rijk gevuld met groenten.
Het tempo ligt laag op deze avond. We genieten van het uitzicht en luisteren naar de muzikanten.
We sluiten de lange avond op het terras af met een grand dessert. Weer zo’n ‘gerecht’ dat ik niet kan weerstaan als ik het op de menukaart zie staan. Het was tegen deze tijd redelijk donker, dus de foto is niet heel duidelijk. IJs, cake, crème brulee, wat fruit, waaronder een stukje ananas dat gemarineerd was in gember. Niet heel spannend allemaal, wel lekker.
En dat was het dan. We nemen afscheid van het uitzicht en strompelen met goedgevulde magen richting de hotelkamer.
majda[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Ruta del Azafran”