De film The Mummy doet verlangen naar de klassieker uit de jaren dertig, toen wisten filmmakers nog wat griezelen was.
Ik prijs mezelf redelijk gelukkig omdat ik in de jaren zeventig en tachtig ben opgegroeid. Toen had je nog oude Hollywood-films op TV en daarom moet ik bij Dracula aan Bela Lugosi denken en bij Frankenstein aan Boris Karloff en bij The Mummy ook aan Boris Karloff. Ik meen ook beter te weten wat horror is dan de Millennials, die misvormd zijn door martelporno en plotseling oorverdovend kabaal om je te laten schrikken.
Horror is vooral een gevoel en een heleboel esthetiek en romantiek en dat wisten die oude regisseurs heel goed. Ik heb een beetje medelijden met mensen die zijn opgegroeid met computer-gegenereerde griezels en vampierenjagers die meer tijd lijken te hebben doorgebracht in het fitnesscentrum dan in de bibliotheek. Er zit geen ziel in de meeste eigentijdse Frankenstein- en Dracula-verfilmingen. Weerwolven lijken allemaal op een behaarde Hulk en op z’n best zit er een beetje postmoderne tongue-in-cheek in zo’n film, dan valt er nog wat te glimlachen.
The Mummy, de stemmige, romantische griezelfilm uit de jaren dertig met Boris Karloff, is in de jaren negentig wel geslaagd herverfilmd, vind ik, met de wat sullige Brendan Fraser en de godinnelijke Rachel Weisz in de hoofdrollen. Dat was een avonturenfilm met ik meen twee vervolgen – steeds een beetje minder leuk – waar flink wat CGI aan te pas kwam maar die tenminste nog dat ouderwetse Kuifje-gevoel had.
Schreeuwende Tom Cruise
Toen ik de trailer met de nieuwe The Mummy zag, met Tom Cruise in de hoofdrol, leek me die ook wel vermakelijk. Universal Pictures kondigde aan de oude Hollywoodmonsters, dus Dracula, Dr. Jekyll and Mr. Hyde, The Creature of the Black Lagoon en wat niet al, weer van zolder te halen en geschikt te maken voor een nieuw, jong publiek. The Dark Universe heet dat. Dus zoiets als The Marvel Universe maar dan met monsters in plaats van superhelden.
The Mummy is de eerste die een facelift krijgt en die is niet erg gelukt. Het is zo’n anabole steroiden-actiefilm geworden waar je Tom Cruise wel vaker in ziet met veel explosies en lawaai en crashende voertuigen en een schreeuwende Cruise die van grote hoogten naar beneden dondert. De film zit propvol verwijzingen naar andere monsters, zoals de fans in de superheldenfilms van Marvel ook alvast lekker gemaakt worden met kleine details die ze onmiddellijk herkennen: dat is het schild van Captain America! Dat is de hamer van Thor! Zo zien we in The Mummy en passant ook een klauw van het Monster van de Zwarte Lagune en de schedel van een vampier.
Russell Crowe zit ook in The Mummy, die speelt Dr. Jekyll, het alter ego van Mr. Hyde. Het is een volslagen belachelijke rol en Crowe heeft de domste dialogen van allemaal: “Samtoims ya hef to use a manstah to kill a manstah.” En de dialogen zijn al behoorlijk erg in The Mummy. Crowe leidt een team dat wereldwijd op monsters jaagt en één van die jagers, Jenny Halsey, kruist het pad van Tom Cruise die samen met Jake Johnson archeologische schatten opgraaft in Irak om ze op de zwarte markt te verkopen. Zo stuiten ze op de mummie uit de titel, deze keer geen man maar een vrouw, een Egyptische prinses gespeeld door de ravissante (gebruik ik dat woord ook weer eens) Sofia Boutella.
Egyptische prinses
Jenny Halsey wordt gespeeld door Annabelle Wallis, een houten, emotieloze klazin die praat alsof ze constant in ademnood zit. Tom Cruise heeft er ook helemaal niks mee, al worden de twee verondersteld gevoelens voor elkaar te hebben. Jake Johnson, las ik, is een groot komisch talent maar dat blijkt niet uit deze film. Het sympathiekste personage is de Egyptische prinses die haar eigen familie, inclusief een baby, heeft vermoord om baas van de wereld te worden of zoiets. Alle andere personages in de film zijn door zichzelf geobsedeerde onsympathieke klootzakken.
Daarnaast is Boutella zelfs in verregaande staat van ontbinding een miljoen keer sexier dan Wallis, aan wie ik een instant hekel kreeg. Damn wat een lekker wijf is dat. Ik bedoel dus Boutella.
Er is een naaktscène met Cruise (zonder piemel uiteraard) waarin hij eruit ziet als de Hulk. Holy moly wat een gespierd lijf heeft die gast, echt niet normaal. Dat lijf is door Boutella uitverkoren als voertuig voor één of andere demon met wie ze de wereld gaat onderwerpen. Nou ja, aanleiding genoeg voor een heleboel geweld en explosies en schreeuwende monsters en alles.
Er is op locatie gefilmd, ergens in een woestijn en in Londen en in bijvoorbeeld Indiana Jones is dat altijd goed voor een boel sfeer, maar in The Mummy gebeurt er niks. Al dat geschreeuw en lawaai slaat de boel morsdood. Het wordt ook niet één keer eng. Ik zat te hopen dat Boutella zou winnen maar, en dit is een dikke vette spoiler, ze delft uiteindelijk het onderspit. Jammerrr. Er is één korte scène waarin Wallis iets zegt over ‘oude goden’ en dan kijkt Boutella haar aan met een mix van spottend medelijden en minachting en zegt: “Oude goden?” Dat is de betekenisvolste scène in de hele film. Daarin wordt duidelijk dat het personage van Wallis een lege huls is, met hebzucht als enige karaktertrek, en Boutella haar enige hoop op zingeving.
Plat popcornvermaak
Er zit ook een boel jatwerk in deze film. Zo gaat Cruise in het begin dood en wordt hij weer levend, waarna hij gestalkt wordt door de geest van zijn dode vriend, dat komt uit An American Werewolf in London. En later wordt hij in een donkere steeg belaagd door een leger ratten, dat komt uit Nosferatu, al weet ik niet meer of het ‘t origineel is of de remake van Werner Herzog. En zo zijn er meer dingen die ik eerder heb gezien. Dat hele idee van een team van monsterjagers, bestaande uit personages van klassieke romans, heeft Alan Moore al eerder gedaan met The League of Extraordinary Gentlemen, veel geslaagder dan hier gekopieerd in de helaas gecancelde televisieserie Penny Dreadful.
Ik zeg niet dat een superheldenbewerking van de klassieke filmmonsters niet werkt, in Guillermo del Toro’s Hellboy-films werkt het heel goed. Eigenlijk is The Mummy een soort poor man’s Hellboy, zonder de verbeelding en de visie van Del Toro.
Ik zeg trouwens ook niet dat ik me tijdens de film heb verveeld. Het was allemaal best vermakelijk en ik heb een zwak voor Tom Cruise. Het is gewoon geen goede film. Een behoorlijk domme film zelfs. Plat popcornvermaak.
The Mummy draait sinds gisteren in de bioscoop. Kijk hier voor de tijden.
info[at]aichaqandisha.nl