foto’s © Annelies Verhelst
In de prachtige winkel van het Amsterdamse parfummerk The Snifferoo valt altijd iets te beleven. Frank Bloem, oprichter en eigenaar, zit met laboratorische precisie vloeistoffen te mengen en laat me vol enthousiasme aan tientallen potjes ruiken.
Van het geheime ingrediënt voor Coca Cola tot bevergeil, van heerlijk fruitige geuren die ik direct herken tot zware, bedompte geuren waar ik onbewust letterlijk mijn neus voor ophaal.
Het draait allemaal om het mixen, legt Frank me uit. Hij pakt Parakeet erbij, zijn eerste parfum. De afzonderlijke ingrediënten zijn niet zo spannend, maar het mengsel is een wonderlijke geur die me intrigeert en waar ik steeds opnieuw aan wil ruiken.
Op 27 november lanceert The Snifferoo zijn tweede geur, Wheelchair, en uit geheime bronnen verneem ik dat er zelfs al aan een derde geur gewerkt wordt. Hoog tijd voor een interview met het nieuwste Nederlandse geurwonder.
Laten we beginnen bij het begin. Op een dag word je parfumeur, hoe gaat dat?
Van huis uit ben ik beeldend kunstenaar, waarbij tentoonstellen essentieel is. Je werk staat ergens of hangt aan een muur en dan gaan mensen er naar kijken, een beetje alsof ze een pak melk zien. Er zit weinig applaus in. Wel als je een werk verkoopt, maar dat is een paar keer per jaar.
Ik kreeg te weinig applaus in mijn leven. Het tweede dat speelde is dat het me leuk leek een winkel te hebben. Ik ben eerst zeep gaan maken, maar het bleek al snel dat ik vooral geïnteresseerd was in de geur van de zeep. Bovendien is zeep niet echt luxe, dus je kunt er niet zoveel geld voor vragen.
De uiteindelijke doorslag kwam toen ik in Milaan een tentoonstelling over geuren bezocht. Terug in Nederland heb ik in de loop van anderhalf jaar een collectie aangelegd van allerlei basisgeuren van parfum, om te leren hoe die ruiken en om ze te mengen met elkaar. Door steeds te mengen en goed na te denken – wat ruik ik, wat overheerst de boel, hoe zou ik dit iets warmer kunnen maken – leer je gaandeweg wat wel en niet werkt. Geur is natuurlijk niet tastbaar, maar alles er omheen wel. Allerlei dingen die ik als kunstenaar al deed, zoals linoleumsnedes en grafische vormgeving, implementeer ik in de winkel en de producten. Het is allemaal heel functioneel en toegepast en klopt veel meer.
Wat voegt The Snifferoo toe aan de parfumwereld?
Een soort doe-het-zelf benadering van parfum. Ik presenteer mezelf niet als een genie met een briljante neus die alles weet, ik ben iemand die dingen ontdekt en dat deelt. Een ontdekkingsreiziger door een onzichtbare wereld, en de successen daarvan verkoop ik, maar ook de wansuccessen mag je komen ruiken.
Daarnaast is The Snifferoo een persoonlijke benadering van parfum. Veel andere parfums hebben een heel duidelijke, herkenbare geur en ruiken over de hele wereld ongeveer hetzelfde. Mijn parfums zijn wat minder gepolijst en ruiken per batch en op de huid steeds een beetje anders. Dat komt omdat ik veel natuurlijke producten gebruik. En de parfums zijn vrij complex, als je bijvoorbeeld Parakeet op doet ruikt je eerst grapefruit en bloemengeuren, maar na een paar uur vervliegt dat en blijft een meer kruidige geur over, in combinatie met hout.
Wat is de functie van parfum volgens jou?
Het gebruiken van parfum is voor jezelf, dat vind ik heel belangrijk. Niet om andere mensen te lokken of op te vallen in een concertzaal, en ook niet om je eigen geur of stanken te verbergen. Het is een tool voor jezelf om emoties op te roepen, jezelf op te peppen, of je rustig te voelen. Ik kan me goed voorstellen dat je voor het slapengaan parfum op doet zodat je heerlijk kunt slapen. Ik vind het ook leuk als mensen jarenlang hetzelfde parfum dragen en hun identiteit daar helemaal mee verweven raakt. Als de geur dan ophoudt te bestaan heb je een probleem, het is bijzonder dat een geur zoiets kan bewerkstelligen.
Van welke geuren gaat jouw hart sneller kloppen?
Ik ben vooral geïnteresseerd in grondstoffen, de verhalen er achter en waar het vandaan komt. Neem ambergris, dat is een soort was uit een potvis. Potvissen eten namelijk octopussen en die hebben een heel scherp snaveltje. Sommige potvissen hebben een afwijking aan hun darmen waardoor ze niet tegen dat snaveltje kunnen en het niet verteren. Rondom dat scherpe snaveltje ontstaat een waslaag die steeds wordt aangevuld tot het een dikke brok is en die poepen of kotsen ze uit. Dat gaat drijven en spoelt ergens aan, vooral op het Zuidelijk Halfrond. Het ruikt fris en naar de zoute zee, en het fixeert vluchtige stoffen waardoor het al eeuwenlang een belangrijk basis ingrediënt van heel veel parfums is. Het is dus heel exclusief, zo’n brok is al snel een ton waard, maar je mag er niet in handelen want dan gaat iedereen op potvissen jagen. Het is gelukkig ook synthetisch nagemaakt.
Op 27 november presenteer je je tweede parfum, Wheelchair. Kun je vertellen hoe die ontstaan is?
Ik keek deze zomer naar het rolstoeltennis op Wimbledon en was gefascineerd omdat het er zo mooi en chique uit zag. Veel sierlijker dan normale tennis. Daar ben ik over gaan fantaseren, dat je in een rolstoel meer contact hebt met bepaalde elementen waar je als je loopt minder dicht bij zit. Zoals gras en aarde. Het komt ook aan je handen omdat je de banden van je rolstoel aanraakt. Die aspecten vind je terug in het parfum, Wheelchair ruikt eerst fris met gras elementen. Je ruikt ook citroengras, rozengeranium en lavendel. Later ruik je tonen van staal en leer, een verwijzing naar de rolstoel, maar het heeft ook iets ongenaakbaars en chiques.
Wat kunnen we verder nog van je verwachten?
Eerst in ieder geval nog twee nieuwe geuren. En hopelijk kom je The Snifferoo op steeds meer plekken tegen, ik hoop dat het zich als een soort ziekte over de wereld verspreidt.
De parfums van The Snifferoo zijn te koop op www.thesnifferoo.nl of in de winkel aan de Piet Mondriaanstraat 140 te Amsterdam, open van dinsdag t/m vrijdag van 11 – 17 uur.
