De Arabische The Voice Kids is aan zijn eerste seizoen begonnen op het pan-Arabische MBC dat al jaren goede zaken doet met Endemol.
Ambitieuze kinderen tot veertien jaar die dromen van een zangcarrière, maken kans begeleid te worden door die heerlijke Irakese Kathem Saher, de keizer van het Arabische lied zoals hij genoemd wordt, de populaire Libanese Nancy Ajram en de Egyptische Tamer Hosny.
Drie grote namen voor de kleine aspirant-sterretjes uit de gehele Arabische wereld. Het format hoef ik niet uit te leggen, dat is meer dan bekend. De gewone The Voice is een enorm succes met ruim 100 miljoen kijkers en dus waagt de omroep zich aan de kinderversie, maar critici zijn bang dat de kinderen die niet gekozen worden getraumatiseerd raken.
Zielig
Dat lijkt me nogal overdreven. Ook als kind moet je leren omgaan met winst en verlies. Bovendien, zoals Peter terecht opmerkte, spelen er in die landen nogal wat ernstiger zaken die eerder zullen traumatiseren dan drie juryleden die zich niet omdraaien.
Hoe dan ook: de kinderen, aldus MBC, worden van begin tot eind begeleid en er is ook een kinderpsycholoog aanwezig.
En toch, toch is het heel zielig als kinderen niet door mogen naar de volgende ronde. Je ziet de hoopvolle dromen barsten en de tranen vloeien. Dat is voor niemand makkelijk, zeker niet voor de juryleden die worstelen met hun professionaliteit en vertedering.
Vals en aandoenlijk
Zo deed gisteren een lief, klein zevenjarig meisje mee uit het Libanese Tripoli: Seline Bakaar. Ze zong een lied van Dalida, zoals kleine meisjes dat wel vaker doen: schril, vals en tegelijk aandoenlijk.
De juryleden maken zich er vrolijk om, drukken niet, draaien zich om en wat er tóen gebeurde…
Tja, dat zien we dus niet in dit fragment. Kennelijk worden de deelnemers die niet worden uitgekozen meteen weer van het net gehaald om de tere zieltjes te sparen. Dat is jammer. Dus nu moeten jullie het doen met mijn verslagje.
Huilende Nancy
Je ziet het al even aan het eind. Kathem verbergt zijn gezicht in zijn handen. En dan draait Nancy zich om, kijkt naar productie en vraagt om de opname stil te zetten.
‘Ik kan dit niet’, hoor je haar zeggen terwijl ze wegloopt. Tamer Hosny kijkt haar stil na. Kathem zit wat ongemakkelijk in zijn stoel. Via de microfoon van Nancy horen we haar huilen: ‘ik kan dit niet, ik heb spijt, ik wil wel drukken’.
Het meisje slaat het allemaal onaangedaan toe. ‘Weet je waarom Nancy weg is gelopen?’ Begint Kathem voorzichtig. ‘Ze vond je zo goed en ze heeft spijt dat ze niet gedrukt heeft’. Hij redt de avond. Hij prijst het meisje de hemel in, terwijl Tamer haar knuffelt en legt haar uit dat ze nog heel jong is, maar dat ze heel graag willen dat ze een volgende keer weer meedoet, zodat ze haar kunnen kiezen.
Eigen dochter
Ze vindt het allemaal best. Ze keek het meest uit naar haar ontmoeting met Nancy en begreep niet waarom ze nou weg was gegaan. Nancy gaat daarna alsnog naar haar toe om haar te knuffelen.
Wat bleek: het meisje deed Nancy aan haar eigen dochter denken en ze kon het niet verdragen dat ze haar had afgewezen.
Volgens mij hebben niet alleen de kinderen begeleiding nodig, maar vooral de juryleden die het overigens ontzettend leuk en warm doen en geweldig omgaan met de kinderen.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
