Toen ik laatst een kopje koffie aan het drinken was op een troosteloze carpoolplaats in de buurt van Lopik moest ik ineens weer aan ze denken. Een Nederlands echtpaar dat ik aantrof in een wegrestaurant plus motel in Frankrijk. We waren er even gestopt na een paar uur racen op weg naar de Provence. Toen we met onze spullen aan een tafel gingen zitten en ik iets tegen mijn vriend zei hoorden we ineens vergenoegd ‘Ha! Nederlanders!’ Ik keek achterom en dacht precies hetzelfde alleen in een iets andere toonsoort. Daar zat het echtpaar. ‘Leuk hè’ zei de man tegen zijn vrouw terwijl hij naar ons knikte.
Wij deden ons uiterste best ze te negeren. Dit mislukte helaas. ‘Bent u ook op vakantie?’ vroeg de vrouw. Ik wilde nee zeggen maar hoorde mezelf netjes ja zeggen. ‘Wat leuk! Wij ook’ zei de vrouw. Uit beleefdheid vroeg ik waar ze naartoe gingen. Ze keek me even verbaasd aan en riep ‘Hier! Wij zijn hier met vakantie!’ Nu was het mijn beurt om verbaasd te zijn. Ik keek om me heen: een typisch Frans wegrestaurant met een paar hotelkamers in the middle of nowhere. Aan de route du Soleil waar voortdurend auto’s langs raasden. Vakantie… ‘O jee’ liet ik me ontglippen.
Bussen vol Nederlandse toeristen
De vrouw kwebbelde onverstoord verder. Dat het daar zo leuk was en handig met eten want ze konden alles bij het buffet halen. Het meest gezellig vonden ze het als er een bus met Nederlanders langs kwam. Dan hadden ze aanspraak. Of zoals nu, met ons. Dat was toch leuk? Ze zouden er twee weken blijven en hadden al vier heerlijke dagen gehad.
In paniek goten wij de koffie in ons keelgat, renden naar de auto en scheurden weg. Eenmaal in de auto kregen we de slappe lach. Twee weken op vakantie in een wegrestaurant. Wie verzint zoiets? Ze straalden ook iets vrolijk treurigs uit, dat echtpaar. Heel stereotype: zij in een bloemetjesjurk, hij in een terlenka broek met een ruitjes overhemd. Ik zag ze me voor in hun huis met te grote meubels en gedrapeerde onderjurken voor de ramen. Ze hadden elkaar niets meer te zeggen en leefden voor die twee weken vakantie in een Frans wegrestaurant waar ze bussen vol Nederlandse toeristen konden aanspreken.
Enorme verveling
Door het echtpaar moest ik ook denken aan een verhaal dat een vriend me eens vertelde. Samen met een collega reed hij terug door een klein Zeeuws dorp na het maken van een radioreportage. Het viel ze op dat er bij een aantal huizen mensen zwijgend voor de deur stonden. Ze zagen er steeds meer. Door de invallende duisternis begon het geheel te lijken op een scène uit een film van David Kronenberg.
We vroegen ons af wat er aan de hand was. Een begrafenis? De komst van een ruimteschip? Een van de twee hield het niet meer. ‘Nu ga ik vragen wat ze daar doen!’. Ze parkeerden de auto en liepen naar het dichtstbijzijnde huis. ‘Wat is hier aan de hand?’ vroegen ze aan de zwijgende figuur bij de voordeur. Het duurde even maar toen klonk er een sombere stem die antwoordde ‘Er komt straks een tractor met muziek’.
Beide verhalen zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Denk ik aan het een dan komt het andere onmiddellijk naar boven. Waarschijnlijk komt dat door het verstikkende gevoel van enorme verveling. Ik word er altijd een beetje lacherig van. Maar ook een beetje bang.
rebecca[at]aichaqandisha.nl