Het kwam door een stuk dat ik las over de memoires van Shirley MacLaine. Die memoires staan vol ongelooflijke nonsens. Niet de moeite van het herhalen waard. Maar ik moest wel ineens denken aan het nummer Truth is out of Style. Daarin staat een grappig sarcastisch stuk tekst over MacLaine die eigenlijk altijd een leuterende taart is geweest. Het nummer is van MC 900 ft Jesus.
De eerste cd van MC 900 ft Jesus (a.k.a. Mark Griffin) kwam eind jaren 80 uit. Sowieso een leuke tijd qua muziek. Er werd een stortvloed aan House en Hip Hop muziek uitgebracht: een verademing na alle mainstream ellende van Stock, Aitken & Waterman ( die door een vriend Stop Aids & Waterpokken werden genoemd, iets dat ik dus nooit meer uit mijn hoofd krijg). House was heerlijk om uit je dak te gaan met een gezellig pilletje. Hip Hop was spannend met vaak politieke teksten over de rol van Afro-Amerikanen in de Amerikaanse samenleving. Als het gecombineerd werd met jazz invloeden kon je er ook nog lekker op dansen.
Waanzinnig goed optreden
MC 900 ft Jesus werkte ook met jazz maar in tegenstelling tot wat veel andere bands deden (die samples gebruikten van oude jazz muzikanten zoals bijvoorbeeld Duke Ellington of Charlie Parker) gebruikte hij moderne jazz. De teksten waren cynisch en dichterlijk. Ik was meteen fan en draaide de cd’s grijs. Toen ze optraden in het Paard van Troje in Den Haag wisten wij wat ons te doen stond: kaartjes kopen.
In een half gevulde zaal zagen we een waanzinnig goed optreden. Mark Griffin stond statisch, onbeweeglijk op het podium en had iets weg van een Russisch icoon dat voortdurend naar je keek. De muzikanten waren stuk voor stuk te gek. Hoogtepunt was DJ Zero die zijn sok uitdeed, keurig opvouwde om vervolgens een potje met zijn voet te gaan scratchen. Na het optreden lachten een vriendin ons een ongeluk om de jongen van de fanclub. Die liep voordurend rond met een aan zijn pols geketende koffer met een alarmlampje alsof hij met duizenden guldens rondliep. ‘Daar gaat ie weer met z’n tientje en z’n drie t-shirts’ giechelden we toen hij voor de zoveelste keer met zijn rode zwaailicht voorbij kwam.
Die verschrikkelijke MacLaine zorgde er uiteindelijk voor dat ik een hele avond heb zitten scharrelen op You Tube en nummers van MC 900 ft Jesus heb zitten luisteren. Geen memoires van hem helaas (althans, nog niet). Griffin raakte gedesillusioneerd in de muziekindustrie en werkt nu in een boekhandel. Af en toe is hij nog ergens DJ. Sad but true. Echt talent komt bijna nooit terecht waar het hoort.
rebecca[at]aichaqandisha.nl