Turken, zwartjes en invechters

Als kind werd ik heel vaak uitgescholden voor Turk en alle mogelijk variaties erop: vieze Turk, kut-Turk, stink Turk, de creativiteit kende geen grenzen. Ik dacht dat we die fase hier in Nederland wel achter ons hadden gelaten, tot vorige week, toen een dierbare van me meermaals voor Turk werd uitgescholden door twee jonge meisjes.

Prima hoor, als je je kroost wilt vergiftigen, maar dat blijft niet zonder gevolgen. Op Twitter maakte ik er gewag van, waarna het grote, onvermijdelijke vergoelijken begon. Dat er niks negatiefs is aan een Turk genoemd worden, dat het op zich staat en er niks ergs is aan een Turk een Turk noemen en dat het gewoon pesten was, zoals je een dik iemand ook dikzak noemt. Tja, zo is slavernij ook geen slavernij, maar slechts economische achterstelling.

Voor mensen die steeds nadrukkelijker en ziekelijker racistisch worden en met verve variëren op hun hatelijk-racistische uitlatingen, willen ze wel erg hardnekkig vasthouden aan de mythe dat racisme niet bestaat of dat Nederlanders zo’n tolerant volk zijn.

Culturele superioriteit
Iemand op zijn etniciteit pakken, is racisme. Denken dat je iemand vernedert of kleineert door hem Turk (of Marokkaan of zwartje) te noemen is racisme. Kennelijk is het zijn van een Turk iets ergs. Geeft verder niet, maar kom er voor uit. Blijf niet hangen in bespottelijke excuses om het gedrocht dat je bent niet onder ogen te hoeven zien.

Racisten zijn aan de verliezende hand. Mensen die serieus denken dat ze beter zijn dan mensen die er anders uitzien, een andere culturele achtergrond hebben of die een ander geloof hebben, zijn los gezongen van de realiteit. Het idee van de superioriteit van de ene mens over de andere heeft Europa al eens geprobeerd en dat heeft niet zo goed uitgepakt.

Toch heeft dat krankzinnige waanidee van morele en culturele superioriteit weer post gevat. Autochtonen vinden het volstrekt normaal om donkere mensen voor zwartjes uit te maken, en als je daar als donker persoon wat van zegt, krijg je een lading bagger over je heen, want je moet je bek houden als zwartje/neger/Zwarte Piet, en anders ga je maar ergens op een plantage katoen plukken.

Karikaturale vormen
Als Marokkaan Nederland voor kutland uitmaken? Moet je oprotten naar een ander land.

Alleen autochtonen hebben het recht 24 uur per dag te zaniken, als niet-blanke of ‘allochtoon’ past slechts dankbaarheid dat je je in dit prachtige land mag invechten.

Wil je een moskee? Rot maar op naar zandnegeristan. Ben je tegen Zwarte Piet? Dan hoor je aan een boom te bungelen. Wil je halal eten? Pech gehad. De hartgrondige afkeer van alles en iedereen die anders is, is hardnekkig en neemt karikaturale vormen aan.

Minderwaardige positie
Mensen voelen zich veilig hun onderbuik te legen, omdat de politiek daarin is voorgegaan. Maar de vraag die mensen zich zouden moeten stellen, is wat dit hen gaat opleveren. De tijd van dankbaarheid, onzekerheid en voorzichtigheid is al lang voorbij. Wie een monocultuur voorstaat moet maar weg blijven van de Turkse dönerzaak en de Marokkaanse slager. Wie een hekel heeft aan hunnie buitenlanders moet niet vijf keer zijn bord vol stampen bij het lopend buffet van de Chinees.

Wie niet om kan gaan met andere meningen, heeft pech. Wie een hekel heeft aan ‘buitenlanders’, heeft pech. Wie een hekel heeft aan moslims, heeft pech. Ze zijn hier, ze blijven hier en ze zullen nooit meer een minderwaardige positie accepteren. Het grote invechten is al lang begonnen en hoe tolerant Nederland daarmee omgaat, zien we elke dag op internet.

hassnae[at]aichaqandisha.nl