Uitzuigers

In het kader van schrijven-is-geen-echt-vak-en-dat-kun-je-toch-ook-wel-gratis-doen-want-wij-hebben-geen-budget-het-is-goed-voor-je-naamsbekendheid-en-noem-de-excuses-maar-op reed ik eens een lommerrijke straat in met enorme vrijstaande huizen met grote voortuinen, cameratoezicht en hekken die op afstand bediend werden.

Ik kwam aangereden in mijn eenvoudige auto, drukte op de bel en liep naar het huis van een van de twee partners van het mediabedrijf die mij hadden benaderd voor een nieuwe glossy.

Aanvankelijk was mij gevraagd om een bijdrage te leveren aan het blad. Gratis uiteraard, want er was geen budget en het was voor hen ook een avontuur. Naarmate de tijd verstreek en zij met andere mensen spraken, vroegen ze me als hoofdredacteur. Onbezoldigd natuurlijk, want het was een nieuw avontuur dat ze aangingen.

Dikke offerte
Domme koe als ik was, maakte ik kilometers om te vergaderen (vergaderen -een misdaad tegen de mensheid), investeerde mijn tijd, kennis en netwerk in het project. Maar het ging toch knagen. Ik was maar een simpele freelancer op wie zij leunden zonder dat ze ook maar een cent eraan kwijt waren. Dat gedeelte lieten ze met graagte aan mij over.

Maar ik woonde niet in een kast van een huis en ik reed ook niet in een Range Rover. En ik vroeg niet om geld. En ergens wist ik dat daar helemaal niks van klopte. Vooral de mevrouw die in de villa woonde was erop gebrand dat ik toch echt vooral niks zou krijgen.

Het werd wat al te gortig toen de andere partner, die van de Range Rover, me een keer een spoedcursus ‘zakelijk handelen’ gaf en me verzekerde dat hij geen werk verrichte voordat de betaling op zijn rekening stond. Ik keek hem aan, zag zijn mond bewegen en vroeg me af of hij de ironie doorhad. Vooral toen ik eens om een dienst vroeg en ik gewoon een dikke offerte kreeg gemaild met de gespecificeerde kosten.

Praatjes
De druppel kwam toen ik tijdens het urenlange overleg in het luxe huis het verzoek kreeg een bijzin in één van de gratis geleverde stukken aan te passen. Er zat een terloopse verwijzing naar PVV’ers in en hun klanten zouden weleens PVV’ers kunnen zijn en ze wilden hen niet voor het hoofd stoten.

Mijn naam, mijn inzet, al mijn netwerk en contacten gebruiken. En dan als de veelvraat die je bent niet weten wanneer te stoppen en ook nog eens praatjes krijgen over de aangeleverde stukken. Zo gaat dat altijd met mensen die je een vinger geeft. Ze lijken regelrecht uit La Grande Bouffe gestapt en stoppen niet voor het te laat is.

Het betreffende artikel bood ik aan een echte glossy met een groot publiek.

Toen het blad dan eindelijk verscheen vol met de stukken die ik had uitgezet en met medewerking van mensen die ik had benaderd, was er niet de minste melding van mijn naam in het colofon.

Er is ook nooit een tweede nummer gekomen. Uitzuigers.

hassnae[at]aichaqandisha.nl