Het zal een jaar of tien geleden geweest zijn. Ik liep op de Mauritskade in Den Haag op weg naar de bushalte in de Parkstraat om naar huis te gaan. Ik weet nog precies wat ik aan had. Een spijkerbroek met een roodleren jackie erop, een wit T-shirt eronder. Mijn (ge)blonde(erde) haren waren bijeengebonden in een knotje.
Pal achter mij liep een groepje pubers van het Edith Stein college, waar de laatste bel van die dag blijkbaar was gegaan. Aangezien er geen enkele vrouw vóór mij noch naast mij liep, vreesde ik dat hun opmerkingen mijn persoontje betroffen. Het is te lang geleden om precies te kunnen herhalen wat er werd gezegd, maar deze ‘Lekker kontje, zeg!’ en deze ‘Kijk die heupjes eens sexy wiegen,’ herinner ik me nog wel.
Gevleid
De opmerkingen, onderbroken door veel gelach, duurden in mijn beleving een eeuwigheid. Ik verkoos niets te doen, maar gewoon door te lopen, ook al vroegen ze me steeds te blijven staan. Inwendig kwam ik eerlijk gezegd niet meer bij! Natuurlijk was het gênant, kleurden mijn oortjes rood en hoopte ik dat ze snel een andere weg in zouden slaan.
Maar er boos om worden?
Ik kan niet ontkennen dat ik me eigenlijk wel een beetje gevleid voelde! Het komt tenslotte zelden voor dat een vrouw van middelbare leeftijd zo geprezen wordt om haar heupen en derrière door zulk jong spul, ook al hadden de knullen natuurlijk geen idee dat ze te maken hadden met een gevalletje ‘van voren museum, van achteren lyceum’.
Manipuleren
Ik moest aan dit voorval denken toen ik gisteren het internet roodgloeiend zag van verontwaardiging om clip van een jonge vrouw in New York City, die iedere zes minuten ‘harassed‘ zou zijn, ‘geteisterd’ dus door nafluitende en naroepende mannen. Een clip speciaal gemaakt om te laten zien dat (knappe) jonge vrouwen in deze wereld gewoon géén leven hebben, en dat hieraan toch eindelijk eens een halt moet worden toegeroepen!
Nu is het de vraag of het waar is, je kunt zo’n filmpje tenslotte gemakkelijk zodanig monteren, c.q. manipuleren dat die storende opmerkingen inderdaad om de zes minuten plaatsvinden maar in werkelijkheid wel meevallen. Wie zal het zeggen? Opvallend was overigens wel dat de roepende mannen praktisch allemaal ‘getint’ waren. Zouden er tijdens die tien uur durende wandeling niet wat meer witte dombo’s hun scheur hebben opengedaan? Ik waag het te betwijfelen. Ik proefde enig racisme.
Hoe het ook zij, wat werd deze vrouw geteisterd door het in Manhattan aanwezige manvolk! Die kerels hadden het lef om haar gedag te zeggen! Ja, stel je voor! Maar niet alleen dat, nee, ze durfden haar ook nog eens te vragen hoe het met haar ging… Wat een gotspe!
Bovendien durfden ze haar liefkozend ‘darling‘ en ‘sweetie‘ te noemen. Zeg nou zelf, dit staat toch praktisch gelijk aan aanranding…?
Strontvliegen
U begrijpt mijn ironie. Is het nou echt zo erg om op straat begroet te worden, al dan niet met een koosnaampje (iets wat de Amerikaan trouwens in de mond bestorven ligt, dus dat betekent zo weinig).
Ja, je hebt er vervelende lieden bij, van die kerels die denken dat ze recht op een reactie hebben. In deze clip heb ik echter slechts twee mannen geteld die ik onder de noemer strontvliegen zou willen rangschikken, van die plakkers die zo onnozel zijn om te denken dat dit dé manier is om de positieve aandacht van een vrouw te trekken. Die moet je hoe dan ook negeren, absoluut. Maar als je alleen gedag wordt gezegd al dan niet vergezeld van een complimentje om je uiterlijk, is dat nou zo’n drama, is dat nou zo’n misdrijf?
In mijn jonge jaren ben ik heel wat weirdo’s tegengekomen, ik ben weleens bij mijn borsten gegrepen, ben met potloodventers geconfronteerd geweest (zie mijn blog dat onder andere daarop ingaat). Dat is aanranding, dat is harassment. Maar voor onnozele opmerkingen, waarvan die kerels ongetwijfeld maar abusievelijk denken dat je hun attenties op prijs stelt, haal je toch gewoon je schouders op?
Dat zou ik in ieder geval doen, maar op mijn leeftijd word je op straat alleen nog maar écht uit beleefdheid begroet.
Copyright 2014, Renée Olsthoorn