Het zijn van die irritante zaken waar je als mode-liefhebber-met-een-beperkt-budget mee te maken hebt: modehuizen zoals Louis Vuitton en Hermès die niet aan de uitverkoop doen. De schoften. Omdat ze hun waar zo nodig exclusief willen houden. En natuurlijk begrijpen we dat, die exclusiviteit is deel van de magie, maar toch.. Waar gaan de overgebleven collecties dan heen? De bekende outlets bieden namelijk geen Vuitton of Hermès aan.
De Franse site Challenges is daar eens ingedoken en kwam met een onthullend artikel waaruit onder andere blijkt dat Hermès de oude, overgebleven collectie verbrandt.
Verbrand, ja. Die afschuwelijk dure, onbereikbare (ik kreeg eens van een fijne vriend een Hermès sjaal waar ik zuinig op ben) ontwerpen die over blijven verbandt het modehuis liever dan dat minder welvarende zielen ermee aan de haal gaan tijdens een uitverkoop. Om de exclusiviteit te bewaken.
Mode-segregatie tot in het uiterste doorgevoerd. Wie het niet kan betalen, zoekt maar wat anders, maar hun producten zijn alleen voor de elite, de allerrijkste elite.
En voor een select gezelschap van personeel en genodigden die voor een schijntje de oude collectie kunnen opkopen tijdens besloten verkoopdagen. Voor wie het Frans niet machtig is: tijdens de speciale verkoop betaal je slechts de helft van de verkoopprijs en bij Chanel gaan de producten zelfs voor slechts 10 tot 20 procent van de verkoopprijs eruit. Dat is slikken en meteen een reden alles eraan te doen bij Chanel in dienst te komen.
Het ligt uiteraard voor de hand om heel snel en verontwaardigd de handelwijze van deze huizen te veroordelen, maar als je even de eigen teleurstelling en je onbereikbare verlangen achterwege laat, blijft over dat ze vrij zijn om alles wat ze maar willen met hun collecties te doen. Het zijn hun ontwerpen, het is hun bezit en als ze liever niet willen dat wij, ordinair plebs, ermee aan de haal gaan, houdt het op. Wie exclusiviteit nastreeft, moet uitsluiten. En dat betekent dus, hoe decadent ook, soms de eigen spullen vernietigen.
Zodra je ze voor niks weggeeft of voor een habbekrats, zul je ook veel minder tot de verbeelding gaan spreken, en vindt er, cru gesteld, een devaluatie plaats. Je ziet het aan merken als Versace, Armani en Dolce & Gabbana die met hun goedkopere confectielijnen veel bereikbaarder zijn geworden maar daardoor dus ook minder bijzonder. Zo’n verbrandingsritueel wordt dan opeens heel logisch, want niemand gaat een klein fortuin neertellen voor een tas die je aan het einde van het seizoen voor de helft of minder kunt krijgen en die je bovendien overal terugziet.
hassnae[at]aichaqandisha.nl