De stilte rond de vernietiging van Jemen is niet alleen hartverscheurend, maar werpt ook de vraag op wat een conflict sexy genoeg maakt voor media-aandacht. Dit klinkt obsceen. Dat is het ook. Maar hoe anders is het te verklaren dat het vergeten land naar de verdoemenis mag worden gebombardeerd, dat de Jemenitische bevolking in eigen land langzaam verstikt, terwijl de rest van de wereld zich er amper om bekommert.
Nee, dan de vuilniscrisis in Libanon: op het moment dat ik dit schrijf, duurt de staking voort, zijn de vuilnishopen in de stad nog groter dan toen ik er was en is er massaal protest geweest tegen de regering die er niet in slaagt orde op zaken te stellen.
Jullie stinken
Tal’at riehatkoum was de leus van het protest. Jullie stinken. De woede over het verloederende en stinkende straatbeeld verenigde de verdeelde Libanezen tegen de falende overheid. Hashtags, foto’s en videobeelden op Twitter. De Libanezen zorgden ervoor dat het niemand zou ontgaan waar zij zich tegen roerden.
Maar als je, als de Jemenieten, niet eens een stuk brood vindt om jezelf of je kinderen me te voeden, is internettoegang een decadente luxe uit een parallel universum.
Ongeletterd zootje
Grappige slogans tegen regeringen zijn vermakelijk en trekken aandacht. Maar er is niets fotogenieks aan fatale armoede. Er is niks gevats aan hopeloze mensen die niet anders rest dan de wanhoop en dagelijkse bommen.
Een hoogopgeleid volk met internettoegang dat ook nog mondig is, weet meer aandacht te genereren dan een ongeletterd zootje armoedzaaiers waarmee we ons op geen enkele wijze identificeren.
Dat is een realiteit die pas echt stinkt.
Eerder gepubliceerd in OneWorld.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Vergeten conflict”