Het spijt me, ik kan er niets aan doen maar alles dat ik lees over Vijftig Tinten Grijs werkt voortdurend op mijn lachspieren. Het boek heb ik niet gelezen en de film niet gezien, maar de nasleep is wel grappig. Dan lees je bijvoorbeeld dat de takelinstallaties en de handboeien niet meer aan te slepen zijn bij Christine LeDuc. Ik zie dan een echtpaar voor me dat op zaterdagmiddag eerst een bagel met roomkaas heeft gegeten bij La Place en vervolgens met hun giga Albert Heijn shoppers nog even bij Le Duc langsgaan omdat er nog handboeien op het boodschappenlijstje stonden.
Het blijft een raar verschijnsel dat mensen altijd precies doen wat ze wordt voorgeschreven. Als er in een hip tijdschrift gaat dat een bepaalde badplaats in Frankrijk aan de Atlantische kust the place to be is in de zomer zit iedereen daar dus de hele zomer op een kluitje hip te zijn. En nu is BDSM dus in de mode. Vrouwen die anders in het openbaar over hun nek gaan van porno staan nu in de rij om te gaan kijken hoe een juffrouw wordt afgeranseld door meneer Grey. En daarna willen ze het thuis gaan nadoen met de boekhouder waar ze al 21 jaar mee getrouwd zijn.
Groucho Marx vermomming
Als ik een documentairemaker zou zijn zou ik het wel weten. Dan zou ik een documentaire maken over hoe Vijftig Tinten Grijs door verschillende echtparen in het dagelijks leven geïmplementeerd wordt. Met daarin een man die ieder spinnetje voorzichtig onder een glas weer buiten zet. En dat zo’n man dan met afgewend hoofd en dichtgeknepen ogen zijn vrouw de eerste zweepslag toedient. En dan mis slaat. Of een vrouw die net in haar rubberen niemendalletje aan het plafond is getakeld en vervolgens met installatie en al weer naar beneden lazert. Over sleuteltjes van handboeien die kwijt zijn en dat er dan een sleutelmaker gebeld moet worden om drie uur ’s-nachts.
Het lijkt me nog leuker dan de echte film. Maar ja, wie ben ik? Het is in ieder geval wel duidelijk dat door het succes van dit soort films en boeken vrouwen eigenlijk gewoon dol zijn op porno. Want iets anders is het niet. Maar vanwege allerlei verstikkende maatschappelijke regels (het hoort niet; is vrouwenonderdrukking; is smerig) wordt daar dan hypocriet over gedaan. We kunnen nu zonder Groucho Marx vermomming naar de sekswinkel om attributen aan te schaffen. Want het is hip. En dat is au fond het enige goede dat Vijftig Tinten Grijs teweeg heeft gebracht.
rebecca[at]aichaqandisha.nl