Het kwam door een stuk in de krant waardoor mijn vriendinnen en ik schijtlollig waren geworden. Vrouwen vanaf een jaar of zeventig schijnen, zo stond in het stuk, zo teleurgesteld te zijn in de liefde en relaties dat ze er massaal voor kiezen alleen te blijven. Mannen vinden dat niet leuk want die zijn nog wel op zoek. Niet naar liefde maar naar iemand die voor ze kan zorgen. ‘Fuck ‘m’ zei een van mijn vriendinnen ‘Als die eikels in de steek zijn gelaten door hun jonge vriendinnen mogen wij weer op komen draven voor de aardappels, de overhemden en het openen van flessen bier’. Een andere vriendin zei dat ze er nu al eigenlijk al geen zin meer in heeft, dat voortdurende gezeik met mannen. De rest van ons knikte bevestigend op alles wat er gezegd werd en namen nog maar eens een glaasje wijn.
Het zijn dus niet alleen de zeventigjarige vrouwen die het hebben opgegeven. Veel van mijn leeftijdsgenoten (waaronder ik zelf) hebben de pijp aan Maarten gegeven waar het l ‘amour betreft. Onze mannelijke leeftijdsgenoten zijn niet meer in ons geïnteresseerd maar prefereren mooie, jonge vrouwen die nog strak in de lak zitten. De meneren die wel naar ons kijken vallen daarbij bijna om als ze per ongeluk hun looprek loslaten. En daar zijn wij weer niet in geïnteresseerd. We waren het er unaniem over eens dat de verhalen over jonge mannen die op oude(re) vrouwen vallen urban legends zijn. Ik was de enige die ooit iemand persoonlijk had horen vertellen over een avontuurtje met een heel jonge man. Voor de rest wisten we het alleen van Madonna en een paar beroemde filmsterren die het gelukt was als 50 plus vrouw een jonge vent aan de haak te slaan. Na een snelle inventarisatie bleek ook dat geen van ons echt droomde van een jonge vriend of minnaar. No loss there.
Oude taarten
We concludeerden dat we nu behoorden tot de categorie ‘onzichtbare vrouwen’. De vrouwen die als schimmen over straat gaan en waar geen hond meer naar omkijkt. Te oud, te oninteressant, niet meer mooi en niet meer sexy. Alhoewel dat van die hond een leugen is want persoonlijk heb ik veel sjans met vriendelijke hondjes. Een van mijn vriendinnen vroeg zich af hoe het nu verder moest met ons nu we definitief uit de markt lagen. Ondertussen openden we nog maar eens een fles wijn want dat denkt beter. We spraken af dat we in ieder geval nooit met z’n allen in één huis zouden gaan wonen als een stel oude taarten bij elkaar (tot mijn enorme opluchting). Nee, wij zouden allemaal in een ander land gaan wonen zodat we elkaar zouden kunnen opzoeken. En we zouden elkaar, zonder pardon de deur uit schoppen als het bezoek ging vervelen. Gelukkig zijn mijn vriendinnen net als ik asociaal en ongeduldig. Dat zou dus geen problemen gaan opleveren.
We zouden in Frankrijk gaan wonen en Spanje en Portugal, Marokko en India. Al snel woonden we in onze denkbeeldige huizen en bezig onze toekomstige levens in te richten. Maf zouden we blijven en alle dingen gaan doen waar we dan voldoende tijd voor zouden hebben. Schilderen, fotograferen, boeken schrijven omringd door katten, honden, geiten en kippen. We werden er zo vrolijk van dat we het liefst meteen waren vertrokken. Maar er stond nog een fles wijn die leeg moest.
Forever Young
Toen ik opstond om naar huis te gaan waren mijn knieën op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Bij de anderen ook trouwens. Ik strompelde naar buiten en kon me nog net aan een lantaarnpaal vastgrijpen anders had ik op mijn plaat gelegen. En daar sta je dan met 6 andere vrouwen, gemiddelde leeftijd 55, strontlazerus en keihard te lachen op straat. We realiseerde ons, ondanks onze benevelde hoofden, wat andere mensen nu zagen: een groepje dronken vrouwen van middelbare leeftijd. Het zag er vast belachelijk uit. Daardoor moesten we nog harder lachen.
‘Forever Young!’schreeuwde één van mijn vriendinnen terwijl ze zwalkend wegfietste. Beter had deze avond niet kunnen eindigen. Terwijl ik de lantaarnpaal omklemde keek ik zielsgelukkig naar mijn gestoorde vriendinnen: met deze vrouwen zou ik oud worden. Wat zou ik nog meer kunnen wensen?
rebecca[at]aichaqandisha.nl