Vrije vrouwen

Fernando Botero

Op deze plek hebben we er al vaker over geschreven: niets maakt mannen zo ziedend als een vrije vrouw, een vrouw die zich bewust is van haar lichaam en seksualiteit en haar eigen regels volgt. Vrouwen die zich blootgeven, die hun lichaam koesteren en zich niet voor hun lichamelijkheid en seksualiteit schamen, kunnen op hoon, spot en regelrechte agressie rekenen. Zonder uitzondering. Na eeuwen van mannelijke politieke en maatschappelijke dominantie, heeft het idee van mannelijke superioriteit zich kennelijk toch diep genesteld in het onderbewustzijn van menig man en zo af en toe vind die tribale drang om de vrouw te beheersen de weg naar de oppervlakte. Of af en toe, heel vaak. Iedere keer als een vrouw een eigen pad in slaat en weigert zich de les te laten lezen of in toom te laten houden.

Dan stroomt het schuimende vocht uit elk gaatje. Want vrije vrouwen moeten getemd worden. Dat zagen we ook afgelopen week toen Sylvana Simons, ’s lands favoriete boksbal, de voltallige Amsterdamse gemeenteraad over zich heen kreeg, inclusief de burgemeester die onlangs nog opperde ‘vrouwen een zichtbaarder positie te laten innemen’. Maar dan wel volgzame vrouwen, graag. Want als íets mensen helemaal het stoom uit de oren doet knallen, dan is het wel een geestelijk en intellectueel vrijgevochten vrouw. Eentje die elk hokje kapot trapt en minzaam glimlachend haar eigen koers vaart hoe hard, smerig en vijandig de weerstand ook is.

Verontwaardiging
Het geloei was beschamend: Sylvana mocht geen vragen stellen over het buitensporige geweld van politieagenten die ruim 20 kogels afvuurden op, naar verluidt, een verwarde man met een neppistool. Ik weet niet, als je als organisatie behept bent met de bescherming van de samenleving en burgers en daartoe het geweldsmonopolie krijgt toegewezen, denk ik dat alle alarmbellen af mogen gaan wanneer agenten ruim 20 kogels afvuren en daarbij een man doden en omstander raken.

Eerst en vooral: agenten zouden er voor ons moeten zijn, niet tegen ons. We zouden ons op ons gemak moeten voelen als we een politiewagen zien, niet ongerust hoeven raken of er heel misschien ergens een aanleiding voor hen zal zijn ons aan te houden.

Op Twitter zag ik mensen protesteren met het absurde argument dat het slachtoffer zelf dood wilde. Alsof dat een rechtvaardiging is voor twintig kogels. Ik leefde altijd in de veronderstelling dat je suïcidale mensen moet helpen, niet vol moet pompen met lood. Onder agenten waren er de hete tranen van verontwaardiging over hoe zwaar het beroep is: daar heb je voor gekozen en dan is het je plicht je werk op een integere manier uit te voeren. Zoals artsen ook levens redden zonder aanziens des persoons en advocaten de grootste criminelen fatsoenlijk bijstaan in de rechtszaal.

Pompeuze dwaas
VVD’er Eric van der Burg schuimbekt hier dat het een schande is dat Sylvana vragen heeft, want het was wel de politie die haar beschermde toen zij bedreigd werd. Wat een pompeuze dwaas. Ik stel me zo voor dat ie na deze wanvertoning even naar de wc is gegaan om aan zijn vermeende mannelijkheid te sjorren. Politiebescherming is geen gunst, maar een plicht wanneer de noodzaak daar is. Dat pleit niemand vrij van kritiek. De politie wordt opgeleid en betaald om voor ons te werken, ze doen het niet uit liefdadigheid en dan mag je van zowel het politieapparaat als de volksvertegenwoordigers verwachten dat ze hun taak serieus nemen en misstanden onderzoeken.

Maar waar het echt om ging is dat dit Sylvana is. De vrouw die in weerwil van alles doorgaat en door strijdt. Ik zag hier en daar mensen gniffelen dat niemand haar serieus neemt, dat ze af is gegaan. Maar feit is dat zij heel veel mensen heeft laten zien een van de weinige politici te zijn met ruggengraat. Eentje die voorgaat in plaats van volgt. Eentje die de zorgen van haar achterban serieus neemt in plaats van wegwuift. En eentje die niet bang is alleen te staan.

Daar kan geen termiet als Derksen tegenop, geen beroepsallochtoon die lekker veilig mee blèrt wat de goegemeente wil horen en geen stukjesschrijver die haar vingers steevast in gif doopt alvorens te schrijven.

Die achterban van Sylvana is namelijk net zo eigenwijs, vastbesloten en onafhankelijk. Die laat zich niet in een hokje terug trappen, die laat zich niet toe krijsen dat ze nederig moet zijn en die laat de eigen identiteit, huidskleur, sekse en religie al helemaal niet meer problematiseren.

We wilden toch zo graag benoemen? Dat is wat Sylvana en haar medestanders doen. Er komen andere tijden aan. Vol kleur.

info[at]aichaqandisha.nl