Over de veel te vroeg overleden architecte Zaha Hadid is al veel gezegd en geschreven. Daar heb ik weinig aan toe te voegen. Bij de postume aandacht voor de van oorsprong Irakese Hadid, viel dit interview op met de zender Al Aan, waarin ze uithaalt naar de arrogantie van de Golfstaten.
Het interview is in het Engels, dus je kunt het helemaal bekijken, maar het gaat voornamelijk om het fragment vanaf 20:31 als ze vertelt over haar ervaringen in de Arabische wereld. Let ook op het gezicht van de interviewster dat verstijft. ‘Arabieren houden van buitenlanders’, zegt Hadid. ‘Ze vinden het niet leuk als ik dat zeg, maar het is wel zo.’
Vervelende en remmende mix
Het is een bekend gegeven. Ik vermoed dat iedere Arabische professional er wel eens mee te maken heeft gehad: de miskenning door Arabieren zelf. Het probleem van veel (oké, sommige, laat ik me inhouden en nu niet generaliseren) rijke Golfstaat-Arabieren is een vervelende en remmende mix van arrogantie en een minderwaardigheidscomplex die soms grenst aan de zelfhaat. Dat uit zich vooral in het niet serieus nemen van andere Arabieren en het slaafs bewonderen van alles wat en iedereen die uit het buitenland komt.
De Arabische wereld is rijk. Niet alleen financieel, maar ook cultureel en historisch. De Arabische wereld zou zoveel verder zijn als in ieder geval het vermogende deel wat meer zelfrespect had, meer waardering voor de eigen cultuur en mensen.
Ik heb het niet over de politiek leiders, die zijn vooralsnog hopeloos gebleken, maar over de mensen die buiten de politiek om de middelen en mogelijkheden hebben om hun samenlevingen vooruit te brengen. Om misstanden te bevechten en de eigen talenten te ontwikkelen en stimuleren.
Hartverwarmende symboliek
Te vaak nog wapperen de rijke Golf-Arabieren loops met hun biljetten naar iedere Westerling en kijken ze minachtend weg als talentvolle Arabieren aankloppen. Die internationale blik, dat openstaan voor andere culturen en bijdragen, is fantastisch, maar als het overslaat in miskenning van de eigen identiteit en cultuur, wordt het een probleem.
Een heel klein voorbeeld: bij de gruwelijke aanslagen in Parijs en Brussel, eerden onder andere de Emiraten de slachtoffers door hun iconische gebouwen op te laten lichten in de kleuren van Frankrijk, België en de Europese Unie. Hartverwarmende symboliek waarvan je hoopt dat die op een dag eindelijk eens beantwoord wordt door Westerse landen wanneer er niet-Westerse slachtoffers vallen.
Zelfliefde
Maar nog nooit zijn de gebouwen in de Emiraten, of welk ander Arabisch land dan ook, opgelicht in de kleuren van Jemen, Libië, Syrië of Libanon, om maar een paar landen te noemen, om de eigen slachtoffers te eren. Als je jezelf niet serieus neemt, hoe kunnen anderen dat wel doen?
Onder prominente Arabieren en sterren is er een onstilbare honger naar internationale erkenning. Geheel terecht, want het talent en de potentie zijn er en het is hoog tijd dat de rest van de wereld voorbij de clichés kijkt en ziet hoe belangwekkend de Arabische cultuur is en kan zijn. Maar het is ook tijd dat de liefde eens beantwoord wordt. Om dat voor elkaar te krijgen, moet de Arabische wereld eerst de zelf-liefde ontdekken. Niet zo hunkeren naar erkenning door mensen die op haar neerkijken, maar het eigen kapitaal, de eigen mensen, ook die in de diaspora, eindelijk eens op waarde schatten en eren.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Zaha Hadid en het Arabisch minderwaardigheidscomplex”