Het zelfbeeld is een duivels iets. Er zijn mensen die eronder gebukt gaan: die kijken in de spiegel en zien een monsterlijke versie van zichzelf. Daar is een naam voor Body Dysmorphic Disease (BDD). Zo erg is het met mij niet gesteld, maar de laatste jaren, met de opstapeling van de kilo’s, denk ik wel vaak na over het vertekende beeld dat ik alsmaar van mezelf heb gehad.
De jaren dat ik een maatje S en XS droeg, heb ik altijd gedacht dat ik te dik was. Ik kon het voor mezelf niet helemaal rijmen met dat S maatje, maar toch voelde ik me dik. Ik had billen en in mijn beleving waren die reusachtig. Ik was ook altijd bezig met mijn buik, terwijl die plat was, maar ik dacht dat die te zien was, dat die dwars door mijn jurkjes en broeken naar voren stak.
Als ik nu foto’s van mezelf zie van die tijd, valt mijn mond open van verbazing: zo dun, zo frêle, zo’n platte buik en zulke kleine billen. De kleding die ik destijds droeg heb ik nog steeds en ik kan niet geloven dat ik er ooit in heb gepast. En toch kon ik dat jarenlang. Tot mijn drieëndertigste, vanaf toen trapte mijn verbranding op de rem en slopen de kilo’s eraan.
Ik herinner me nog levendig hoe ik naar mezelf keek en vond dat ik negroïde billen had, van die bijzettafel-billen. Maar in mijn kleding van toen pasten helemaal geen dikke billen.
Het zelfbeeld is fnuikend.
Nu verlang ik terug naar die tijd. Ik verwijt mezelf dat ik niet eens heb genoten van het onbezorgd dun zijn, dat ik alsmaar bezig was mezelf verwijten te maken en mezelf lelijk te voelen.
Inmiddels worstel ik al zeven jaar met de kilo’s en ook nu weer speelt mijn zelfbeeld duivelse spelletjes met me. Ik ben te zwaar. Ik weet dat, ik zie het en toch sluipt soms het idee er bij me in dat het wel mee valt. Maar dat doet het nu juist niet. Liet mijn verknipte zelfbeeld me eerst denken dat ik te zwaar was, nu houdt het me soms voor de gek dat het zo’n vaart niet loopt.
Heen en weer geslingerd door het een na het andere dieet, sensationele verhalen over mensen die in korte tijd vele kilo’s kwijt raakten, mijn liefde voor lekker eten en de worsteling om mijn lichaam te accepteren, probeer ik een balans te vinden. Mijn lichaam te zien zoals het is. Zoals het daadwerkelijk is. Niet wat andere mensen ervan maken, niet hoe ik, verward door alle prikkels en lichamen om me heen, het me inbeeld.
Foto: © Hassnae Bouazza
hassnae[at]aichaqandisha.nl