foto: © Annelies Verhelst
Vanaf vandaag heeft Aicha Qandisha haar eigen huisfotograaf, en dat is niet de minste! Annelies Verhelst maakt geweldige foto’s en slaagt er altijd in mensen heel getrouw vast te leggen. Ken je dat, dat iemand een foto van je maakt en je verschrikt het resultaat bekijkt? Dat zal je bij Annelies niet snel gebeuren. We zijn daarom zeer vereerd dat zij vanaf volgende week onze Aicha’s Twaalf gasten portretteert en met ons mooie reportages gaat maken. Daarom, hoe beter haar te introduceren dan met dé gevreesde vragen?
Mijn favoriete filmscène is… Wanneer Edward dood gaat in Big Fish, en zijn zoon eindelijk mee gaat in het verhaal. Ze ontvluchten het ziekenhuis en racen naar de rivier, waar iedereen al klaar staat om hem uit te zwaaien. Iedereen is vrolijk en wanneer William (de zoon) hem in het water laat vallen verandert hij in de grote vis die hij altijd al was. Ik heb die film denk ik zonder overdrijven 100 keer gezien en moet nog altijd janken als ik dit zie, zó mooi.
De mooiste zin uit dezelfde film is als William in het begin zegt: In telling the story of my father’s life, it’s impossible to seperate facts from fiction. Dat wil ik ook.
Ik wil ooit nog eens naar… Noord-Korea, dat land intrigeert me. En ook naar het Kremlin van Moskou, en Area 51. Eigenlijk alle plaatsen waar geheimen zijn, ik kan gewoon absoluut niet tegen geheimen, verschrikkelijk.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Weet je dat ik niet eens een toilettas heb? Dat is eigenlijk heel gek aangezien ik best een ijdeltuitje ben. Maar waar ik niet zonder kan, is een pincet. Behalve dat ik altijd bang ben voor verdwaalde wenkbrauwharen op plaatsen waar ik ze niet graag zie, zijn er echt heel veel acute problemen in het leven die met een pincet op te lossen zijn.
Mijn ergste miskoop is… Ik heb een hele stapel jurkjes die te groot, te klein, te wijd, te kort of zelfs kapot zijn en die ik nooit draag, maar die prachtig zijn. Echt miskopen zijn dat niet, zei ik al dat ze prachtig zijn? Dat is ook wat waard toch?
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Vers geplukte papaya. En verder alles wat in de tropen groeit en ook daar in de zon gerijpt is. Er zit zoveel meer smaak in alles waar een tropenzon overheen gegaan is, dat is bizar.
Ik was het gelukkigst toen… Ik iets voor het eerst deed. Er is geen specifiek moment waarop ik het allergelukkigst was, maar ik houd heel erg van dingen die ik nog niet ken. Op reis zijn en nieuwe dingen zien of meemaken maakt me altijd erg gelukkig. Maar het kan ook een nieuw idee zijn, of iets wat ik nog niet eerder geproefd of gezien heb.
Ik heb het meeste spijt van… Niets. Het is misschien cliché om te zeggen dat je nergens spijt van hebt, en ik heb heus wel eens spijt als ik iets heb gezegd wat ik niet zo bedoelde bijvoorbeeld, maar echte diepe spijt, daar doe ik niet aan.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Als niemand kijkt klop ik van alles af op hout, zelfs mijn gedachten. En ik ben er van overtuigd dat als ik een situatie tot in detail uitdenk, dat het dan niet meer echt kan gebeuren. Dus als ik bang ben dat iemand een ongeluk krijgt dan stel ik me voor hoe dat zou gaan en hoe ik dat dan te horen zou krijgen, en dan gebeurt het niet meer. Tot nu toe werkt het. Even afkloppen.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Twijfel. Ik heb van die dagen dat ik over alles twijfel. Wat ik aan moet, waar ik naar toe wil, wat ik wil drinken, waar in de trein ik wil zitten. Vreselijk irritant.
Ik lieg altijd over… Mijn algemene kennis over kinderprogramma’s op tv. Ik ben opgevoed zonder tv. Ik weet nauwelijks iets van Sesamstraat en The Lion King heb ik voor het eerst gezien toen ik 22 was. Als mensen Bert- en Ernie grapjes maken, doe ik alsof ik het begrijp, maar in werkelijkheid weet ik niet eens of die met het lange hoofd nou Bert of Ernie is, laat staan wat hun karakter is of waarom het grapje grappig is.
Ik kan me niet beheersen als… Er gevaar is, daar wil ik bij zijn. Er woont een soort adrenalineverslaafd monster in mij dat de hele tijd zit te wachten op een kans om alles over te nemen. Zo was ik een keer op Trinidad waar in een menigte geschoten werd. Iedereen vluchtte weg, maar bij mij ging er een soort knop om en ik rende er juist naar toe. Het is een soort zelfdestructief instinct. Daarom heb ik mezelf ook verboden om te gaan fotograferen in een oorlogsgebied, dan lig ik binnen vijf minuten dood op de straat.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Wereldvrede. Zo, en nu kan ik regelrecht in een miss-verkiezing. Maar serieus, ik word zo verdrietig van al die mensen die elkaar zonder goede reden intens haten en geen rekening met elkaar willen houden, daar zou ik mijn geliefde wel voor over hebben. Denk ik. O nee, ik weet iets beters, ik zou mijn geliefde dumpen voor goddelijke macht, zodat ik kan zorgen dat mensen lief voor elkaar zijn en ik toch bij hem kan blijven want eh ja gods wegen zijn ondoorgrondelijk.
hassnae[at]aichaqandisha.nl