foto’s: © Annelies Verhelst
Shantie Singh is bestuurskundige, spreker, schrijver én danser. Ze debuteerde afgelopen november met haar roman ‘De Vervoering’ en maakte in januari haar entrée bij het leukste festival van Nederland, ‘Writers Unlimited’, waar ze een prachtige Bollywooddans ten beste gaf. Op 30 april aanstaande presenteert ze haar debuutroman in Suriname.
Mijn favoriete filmscène is… Ik ben verslaafd aan verhalen. Naast het lezen van boeken, kijk ik graag veel films. Een favoriete filmscène uitkiezen is een uitdaging. Ik heb de uiteindelijke lijst scènes terug gebracht naar drie:
Lajja: ‘De grootsheid van een beschaving kan alleen worden afgemeten aan de status van haar vrouwen.’ Zo luidt de slogan van deze kritische Bollywoodfilm over de positie van vrouwen in India. Prikkelend, scherp en goed geacteerd. Mooiste scène: waarin een jonge bruid op glorieuze wijze opkomt voor zichzelf. Tijdens de huwelijksceremonie kan ze het niet langer aanhoren hoe haar vader zich blijft schikken naar de absurde wensen van de schoonfamilie. Ze staat op en stuurt haar verblufte verloofde en zijn hele familie naar huis.
The Dark Knight: de scène waarin je beseft dat Heath Ledger van het neerzetten van the bad guy een kunst heeft gemaakt. Alleen al die legendarische zin: ‘Why so serious?’
Labour of love: deze film zag ik tijdens het laatste Rotterdamse Film Festival. Het gaat over een jong stel in Kolkatta. Ze werken heel veel en zien elkaar alleen een paar minuten in de ochtend, als hij thuiskomt en zij bijna vertrekt voor haar volgende dienst. Ik weet niet precies bij welke scène het was, maar op een bepaald moment hadden mijn man en ik het gevoel: dit hadden wij kunnen zijn als we in India woonden. Een mooi voorbeeld van de universele kracht van film en verhaal. Door verhalen bekijk je de wereld door de ogen van een ander, en soms val je er even mee samen.
Ik wil ooit nog eens naar… West-Bengalen in India. Ik ben een paar keer in India geweest, vooral in het Noorden en de metropool Mumbai. Tijdens het reizen kwam het regelmatig voor dat Indiërs op basis van mijn uiterlijk probeerden te raden waar mijn ‘Indiase roots’ liggen. Opvallend vaak vroegen ze mij dan of ik ‘Bengali’ ben. Of dat zo is weet ik niet. De gegevens over de afkomst van mijn voorouders zijn grotendeels verdwenen in de chaos van koloniale archieven. Maar ik word er natuurlijk wel nieuwsgierig van. In het boek Vreemd land van Jhumpa Lahiri (Amerikaans schrijfster met Bengaalse roots) schrijft ze dat ‘grote, donkere ogen’ typerend zijn voor Bengaalse vrouwen. Dat klopt in ieder geval.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Vloeibare eyeliner, zwart oogpotlood, lenzenvloeistof en een pen (voor het geval ik een ingeving krijg).
Mijn ergste miskoop is…Een peperdure mascara waar ik ontstoken ogen van kreeg, een bureau met de verkeerde hoogte, een jurkje van het internet waarin ik op een wandelende kussensloop leek. Ik denk dat je hieruit kan concluderen dat shoppen via internet niet altijd goed uitpakt voor mij. Ik zie iets, krijg er een beeld bij in mijn hoofd en kom er vervolgens achter dat dit helemaal niet hoeft overeen te komen met wat er thuis uit de verpakking komt.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Ik heb de afgelopen jaren veel gereisd. Ik vind het heerlijk om dan te proeven van alle lokale keukens. Maar al zwervend over de wereld ontdekte ik ook het belang van eten voor het ultieme thuisgevoel. Voor mij is dat Hindoestaans eten, zoals mijn moeder het maakt. Vat dit niet lichtvaardig op. Te lang zonder een dosis en ik word flauw en licht depressief. Dan wil ik alleen maar voelen hoe mijn tong wordt lamgelegd door de chilipepers, hoe de kerriepoeder mijn smaakpapillen verwendt en liefkoost, hoe de zachte dahl (linzensoep met kruiden) mijn tong verzacht en hoe de met erwten gevulde roti mijn buik verwarmt met geborgenheid.
Ik was het gelukkigst toen … Er zijn veel mooie momenten om uit te kiezen, daar ben ik blij mee. Het dankwoord aan mijn ouders bij de presentatie van mijn debuutroman in een propvol bibliotheektheater in Rotterdam is er een van. Het allergelukkigst ben ik als ik met mijn man aan het reizen en schrijven ben. Reizen bedoel ik hier heel breed. Het kan zijn dat we letterlijk de grens over gaan. Maar ook het afgaan van verschillende koffiezaakjes in Rotterdam, met onze laptop onder de arm. We zitten dan naast of tegenover elkaar, ieder met ons eigen werk. Meer heb ik dan niet nodig om me gelukkig te voelen.
Ik heb het meeste spijt van… Het bekritiseren van mijn ouders toen ik nog niet goed begreep wat ze allemaal hebben meegemaakt. Jonge mensen kunnen soms wat arrogant zijn, denken dat zij het wel even beter zullen doen. Dat mag natuurlijk, een beetje bravoure is juist goed, maar wees ook respectvol. Zet die andere generatie niet neer als ‘losers’.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Ik ben niet bijgelovig, maar doe wel dingen voor de zekerheid. Dat komt vooral door mijn schoonmoeder die vol zit met de meest wonderlijke verhalen en gebruiken om slechte invloeden af te weren. Ze kan goed vertellen, dus ik luister altijd vol aandacht. Na haar verhalen hoor ik een stemmetje in mijn hoofd: ‘wat als er toch iets van waar is?’ Als mijn schoonmoeder bezig is met het treffen van allerlei voorzorgsmaatregelen, laat ik haar haar gang gaan. Het is haar manier van zorgen en liefde geven.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Ik kan een vat vol tegenstrijdigheden zijn. Soms erg vermoeiend. Het meest voor mezelf. Als ik de hele dag aan het schrijven ben, vraag ik me af waarom ik niet meer op het podium voordrachten aan het houden ben. Als ik een periode met veel optredens heb staan, verlang ik intens naar de stilte van het schrijven. Als ik aan het reizen ben, verlang ik naar stil staan. Als ik stil sta, wil ik bewegen. Er is sprake van een constante drive om mezelf te verder te ontwikkelen en opnieuw uit te vinden. Tegelijkertijd wil ik meer leven in het nu en tevreden zijn met wat ik heb.
Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik lieg altijd over… Het gevoel om je eigen boek in de winkel te zien liggen. Aan de ene kant is het natuurlijk geweldig om het product van je verbeelding en geploeter te zien liggen. Maar omdat het zo persoonlijk is, een eigen creatie, vind ik het ook doodeng. Ook kan ik het niet laten om stiekem iets te veranderen aan de plaatsing van het boek. Ik leg de stapel wat rechter, of ik zet een exemplaar van het boek iets duidelijker in het zicht. Voor mijn eigen gemoedsrust loop ik nu wat minder vaak een boekhandel in.
Ik kan me niet beheersen als… Eigenlijk ben ik heel beheerst. Maar als ik eenmaal uit balans ben, kan ik het niet verbergen. Je leest het meteen in mijn gezicht, mijn ogen. Ik kan er niet tegen als mensen door je heen kijken, weigeren om je te zien, je onderschatten, op een arrogante manier doen alsof ze de wijsheid in pacht hebben. Ik kan er ook niet tegen als dat anderen overkomt. Het minste wat ik dan kan doen is erover schrijven.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Niets en niemand. Hierbij kan ik alleen maar aansluiten bij het geweldige antwoord van Erik Jan Harmens: ‘Een hernieuwde verliefdheid voor dezelfde man’. Het lijkt me bijzonder om alles opnieuw te beleven. Wat ik dan graag zou willen observeren: hoe mijn man mij zag in de beginperiode toen ik nog helemaal niet wist dat hij mij leuk vond. Ik zat altijd met mijn neus in een boek in de mensa van de Erasmus Universiteit. Ik kan me nog goed herinneren dat mijn man zijn beheersing totaal verloor als ik in de buurt was. Hij begon te stotteren, en wat eruit kwam was zo aandoenlijk. Dat terwijl hij bekendstond als een getalenteerde spreker en netwerker. Toen wist ik meteen dat het goed zat.
De Vervoering, Uitgeverij De Geus, kun je hier bestellen.
hassnae[at]aichaqandisha.nl